The referendum of December 4, 2016 revealed many shortcomings in the functioning of the constitutional system of the Italian Republic. The results of the referendum did not give rise to amendments to the 1948 Constitution. It should be presumed that very bad explanation of the purpose and meaning of the referendum. was one of the reasons for the failure of the supporters of the change. Explanations were made mainly by politicians, paying particular attention to the political arguments, aside from technical and legal issues. Meanwhile, many constitutional issues should be the subject of serious debate. First and foremost, it is about the role of political parties in a modern state, the need for a new approach to the role of a sovereign, and such changes in electoral law that would allow the voters to play the primary original, assigned to the voters by the Constitution. Discussed problems are based on Italian examples, but they are equally important for all European Union countries and supranational structures.

Celem artykułu jest analiza praktyki prawniczej jako drogi intelektualisty – na przykładzie Michaela Sfarda. Sfard jest wybitnym specjalistą adwokatem, który zajmuje się prawami człowieka w Izraelu, zwłaszcza w sferze konfliktu między Izraelem a Palestyńczykami. Pośród jego klientów są palestyńskie jednostki i wspólnoty, izraelskie organizacje pokojowe i broniące praw człowieka, włącznie ze znanymi w skali międzynarodowej grupami Pokój Teraz i Przełamać Ciszę. Artykuł składa się z trzech części. Pierwsza skupia się na moralnym i politycznym – kolejność nie jest przypadkowa – wymiarze aktywności Sfarda. Druga omawia specyfikę działalności prawnej prowadzonej przezeń kancelarii. Ostatnia opisuje niektóre wybrane sprawy, którymi zajmował się Sfard. W podsumowaniu zwraca się uwagę, że Sfard przez wielu swoich rodaków – szczególnie o poglądach prawicowych, które zdominowały izraelską scenę polityczną – postrzegany jest jako wróg państwa żydowskiego, a nawet zdrajca. Nie powinno to dziwić, nieomal bowiem z definicji intelektualista jest osobą znajdującą się na marginesie, outsiderem.

Ostatnia przeprowadzona reforma emerytalna z 2014 r. zdecydowała o kształcie polityki inwestycyjnej otwartych funduszy emerytalnych. Jednym z jej kluczowych elementów była radykalna zmiana limitów lokacyjnych ciążących na OFE. Ustawa z dnia 6 grudnia 2013 r. o zmianie niektórych ustaw w związku z określeniem zasad wypłaty emerytur ze środków zgromadzonych w otwartych funduszach emerytalnych zliberalizowała limity lokacyjne ciążące na OFE, ale jednocześnie wprowadziła zakaz inwestycji aktywów OFE w dłużne papiery wartościowe emitowane przez Skarb Państwa lub Narodowy Bank Polski, a także pożyczki i kredyty udzielane tym podmiotom. Ogłoszenie przez Ministerstwo Rozwoju „Programu Budowy Kapitału Polaków” i zapowiedź przekształcenia OFE w fundusze inwestycyjne otwarte polskich akcji (FIO) działające w ramach rynku IKZE będzie miało dalekosiężne konsekwencje nie tylko dla polityki lokacyjnej przekształconych funduszy emerytalnych. Celem artykułu jest analiza dotychczasowej ewolucji lokat OFE w dłużne papiery wartościowe z prawnego, finansowego oraz ekonomicznego punktu widzenia. Tak określony cel badawczy wymusza zastosowanie metody ekonomicznej analizy prawa.

Autor podejmuje refleksję dotycząca problemów Unii Europejskiej na gruncie teorii prawa. Traktując UE z punktu widzenia problematyki metodologicznej, wskazuje na problemy poznawcze w przyjętej procedurze badawczej i postuluje stworzenie metodologii badawczej uwzględniającej m.in. kwestie przemian ustrojowych w państwach członkowskich i odpowiadające temu procesy aktualizowania UE – w tym działań i ewentualnej zmiany koncepcji Unii czy kwestie z zakresu Unii i jej państw członkowskich pozostające poza uregulowaniami prawa.

Włączeniem kwestii ochrony własności intelektualnej do zakresu bilateralnych lub regionalnych umów o wolnym handlu poprzez takie rozwiązania prawne, które wykraczają poza to, co zostało ustalone w ramach porozumienia TRIPS jako standard minimalny (tzw. klauzule TRIPS-Plus), rozpoczął się proces kształtowania nowego międzynarodowego standardu ochrony własności intelektualnej. Przyjęcie tego standardu jest odejściem od konsolidowanego multilateralnego systemu harmonizacji prawa własności intelektualnej (tworzonego przez system konwencji WIPO oraz Porozumiecie TRIPS) w stronę systemu sfragmentaryzowanego, w ramach którego podstawowym punktem odniesienia są bilateralne lub regionalne porozumienia o wolnym handlu. Tym samym, przede wszystkim ze względu na różnorodność klauzul TRIPS-Plus oraz dynamiczny wzrost liczby nowych porozumień o wolnym handlu, aktualnie obowiązujący międzynarodowy standard ochrony własności intelektualnej staje się trudny lub wręcz niemożliwy do jednoznacznego zdefiniowania i opisania.

Przedmiotem niniejszego artykułu jest analiza charakteru prawnego uchwał zgromadzenia obligatariuszy, a także dopuszczalność dochodzenia na podstawie art. 189 k.p.c. ich nieważności. Jak dotąd w piśmiennictwie nie podjęto próby scharakteryzowania uchwał zgromadzenia obligatariuszy, a podejmowane rozważania w zakresie uchwał organów spółek kapitałowych mogą mieć jedynie pomocnicze znaczenie, z uwagi na to, że zgromadzenie obligatariuszy nie jest organem emitenta. Uchwała zgromadzenia obligatariuszy jest instrumentem prawnym pozwalającym dokonać konkretyzacji generalnego uprawnienia do podejmowania decyzji zbiorowej, mającej wyłonić wiążące stanowisko obligatariuszy, które jako oświadczenie woli przyczynić się może do zmiany stosunku prawnego. Pojedynczy obligatariusz godzi się bowiem na to, że w określonych okolicznościach jego stosunek zobowiązaniowy może zostać zmieniony nawet wbrew jego woli, ale na skutek uchwały podejmowanej większością głosów. Uchwała zgromadzenia obligatariuszy przejawia odmienny aniżeli uchwała organów osób prawnych charakter, gdyż w przeciwieństwie do tych ostatnich stanowi jedynie wolę zmiany stosunku zobowiązaniowego łączącego obligatariuszy z emitentem. Stanowi szczególny sposób składania oświadczeń woli, którego treść ustalana jest w oparciu o większościowe (w niektórych przypadkach jednomyślne) stanowisko obligatariuszy i nie może zostać zakwalifikowana jako czynność prawna. Konsekwencją uznania, że uchwały zgromadzenia obligatariuszy nie stanowią czynności prawnej, a więc nie podlegają regulacji art. 58 k.c., jest konstatacja, iż niedopuszczalne jest w drodze powództwa o ustalenie dochodzenie ustalenia nieważności tych uchwał.

Odnosząc się do podstawowych tez anarchizmu metodologicznego sformułowanego przez Paula K. Feyerabenda, autorzy starają się argumentować, że w naukach prawnych nie istnieje jedna wyróżniona metoda badawcza. Toteż w odniesieniu do tych nauk zasada Anything Goes z teoretycznego punktu widzenia wydaje się być szczególnie płodna.