Niniejszy artykuł dotyczy problematyki umów deweloperskich, które odgrywają coraz większą role w obrocie prawnym z uwagi na dynamicznie rozwijający się rynek obrotu nieruchomościami. Artykuł zwiera zarówno podsumowanie obowiązującej już sześć lat regulacji w tym zakresie, jak i propozycje, które mogłyby usprawnić obrót nieruchomościami na rynku pierwotnym. Opisuje konstrukcje umowy oraz wskazuje na praktyczne problemy związane z nabywaniem lokali lub domów od deweloperów, zarówno z punktu widzenia nabywcy, jak i dewelopera. Odnosi się nie tylko do sytuacji prawnej stron umowy, ale również do działalności banków, których rola jest coraz większa.

Podstawowym celem badawczym niniejszego opracowania było zwrócenie uwagi na dwa zagadnienia dotyczące zarządzania finansami instytucji gospodarki budżetowej, które na tle obowiązującego brzmienia przepisów ustawy o finansach publicznych rodzą kontrowersje w praktyce gospodarczej. Pierwszym jest zdolność pozyskiwania przychodów z tytułu świadczenia usług tak na rzecz organu założycielskiego, jak podmiotów trzecich, drugim ograniczenie samodzielności finansowej jednostek gospodarki budżetowej w zakresie przeznaczenia wypracowanego przez te podmioty zysku. Przeprowadzona analiza potwierdza tezę, iż treść obowiązujących regulacji ustawowych nie w pełni odpowiada wymogom praktyki gospodarczej, a w szczególności uwarunkowaniom ekonomicznym funkcjonowania rzeczonych jednostek. Wobec stosowanych zasad rozliczeń usług realizowanych na rzecz organów pełniących funkcje organów założycielskich część instytucji gospodarki budżetowej jest w stanie uzyskiwać przychody pozwalające na generowanie zysku wyłącznie dzięki prowadzeniu działalności dodatkowej, którą niejednokrotnie trudno zakwalifikować jako polegającą na wykonywaniu zadań publicznych. Praktyka czerpania przychodów z tego rodzaju działalności zdaje się mieć podstawy w treści obowiązujących przepisów, niemniej jednak zasady prowadzenia gospodarki finansowej w rzeczonym zakresie winny ulec doprecyzowaniu. Nie wszystkie instytucje gospodarki budżetowej przestrzegają również przepisów określających zasady ponoszenia kosztów oraz przeznaczania zysku, co znajduje wyraz w sprzecznych z przepisami ustawy postanowieniach statutów tych jednostek.

W opracowaniu dokonano analizy prawnej pojęcia informacja makroostrożnościowa i wskazano na jej podstawy prawne, doniosłość i funkcje pełnione na rynku finansowym, a w szczególności na jej znaczenie dla celu osiągnięcia stabilności finansowej i relacji klient–instytucja finansowa.

Dominujący pogląd zakłada, że możliwa jest odpowiedzialność karna osoby, która bez wiedzy współmałżonka zbywa rzecz ruchomą wchodzącą w skład małżeńskiej wspólności majątkowej. Pogląd ten jest nieprawidłowy. W rzeczywistości omawiana kategoria zachowań jest dopuszczalna przez regulacje prawa cywilnego, bowiem podstawy funkcjonowania zarządu majątkiem wspólnym oparte są na zasadzie samodzielności. Dlatego też zachowania takie nie powinny być uznawane za bezprawne. Co więcej, czyny takie nie realizują znamion typu przywłaszczenia, zarówno przedmiotowych, jak i podmiotowych. Jednak nawet gdyby przyjąć prawidłowość wyrażanego powszechnie poglądu, to nadal nie powinno dochodzić do skazywania działającego w określony sposób współmałżonka. Prawo karne oparte jest bowiem na zasadzie subsydiarności, a prawo cywilne zapewnia odpowiednie mechanizmy reagowania na nienależyte sprawowanie zarządu majątkiem wspólnym.

Artykuł jest próbą krytycznej oceny implementacji do polskiego kodeksu postępowania administracji instytucji mediacji. Autor rozważa zasadność wykorzystywania na gruncie prawa publicznego instytucji charakterystycznej dla prawa prywatnego. W tym celu analizie poddawane są dane dotyczące wprowadzonej ponad dekadę temu mediacji przed sądami administracyjnymi, której założenia są obecnie powielane. Prowadzą one do konkluzji, że mediacja administracyjna jest rozwiązaniem niepotrzebnym, zaś jej wprowadzenie do systemu prawa jest błędem. Autor proponuje także rozwiązania de lege ferenda, wskazując, że kluczem jest dejurydyzacja prawa administracyjnego.