Przedmiotem opracowania jest uchwalony przez parlament brytyjski w 1998 r. Human Rights Act (HRA) i jego wpływ na rozumienie pojęcia organu administracji publicznej w prawie angielskim. Uzasadnieniem podjęcia tematu jest ukazanie rozwoju doktryny brytyjskiego prawa administracyjnego pod wpływem prawa międzynarodowego na wskutek inkorporacji Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. W artykule ukazano drogę Wielkiej Brytanii do implementacji Konwencji i związanie się jej przepisami, a także zmianę w definiowaniu organu władzy publicznej (public authority). Wskazano również, że pojęcie organu administracji publicznej na gruncie HRA w Wielkiej Brytanii jest węższe od tej przyjętej na gruncie prawa polskiego i tym samym istnieje mniejsza ochrona obywateli brytyjskich przed działaniem administracji publicznej w tym państwie.

Przedmiotem niniejszego artykułu jest próba weryfikacji wybranych elementów decyzji zwalniającej gazociąg OPAL ze stosowania zasad Dyrektywy gazowej. W tym celu przedstawione zostały uwarunkowania historyczne w kontekście problemów proceduralnych związanych z decyzją zwalniającą gazociąg OPAL. Niemniej jednak główna część artykułu dotyczy szczegółowej analizy wybranych kryteriów, o których mowa w art. 36 Dyrektywy gazowej. Zgodnie z wyżej wymienionym przepisem zwolnieniu może podlegać istotna nowa infrastruktura gazowa, tj. połączenia wzajemne, instalacje LNG i instalacje magazynowe, na wniosek mogą zostać zwolnione na czas określony ze stosowania przepisów Dyrektywy gazowej. Wybrane kryteria z art. 36 Dyrektywy gazowej, o których mowa to: (i) zwiększenie konkurencji w dostawach gazu; (ii) brak szkodliwego wpływu zwolnienia na konkurencję i skuteczne funkcjonowanie rynku wewnętrznego gazu ziemnego lub na skuteczne funkcjonowanie systemu podlegającego regulacji, do którego podłączona jest dana infrastruktura; (iii) zwiększanie bezpieczeństwa dostaw gazu; oraz (iv) poziom ryzyka związanego z inwestycją musi być taki, że inwestycja nie miałaby miejsca bez udzielenia zwolnienia. Analiza jest dokonywana w kontekście dotychczasowych decyzji wydanych przez Komisję Europejską.

The transfer of personal data is a necessary and integral part of transatlantic trade relations between the European Union (EU) and the United States of America (USA) since the increase of large (big) data flow from the EU to the USA. This especially applies to social networks, as well as to providers and users of online services, including cloud computing services and online shops. The Safe Harbor annulmentand and the adoption of the General Data Protection Regulation (GDPR) create an opportunity to review the privacy protection within the EU and the US. The present article provides an overview of the legal and uncomfortable situation for businesses and data processors, and examines whether the alternative solutions may offer an escape from the current situation.

Czarne listy sporządzone przez OECD są najbardziej wpływowym narzędziem w walce przeciwko rajom podatkowym. Dzięki swemu autorytetowi i przewodniej roli wśród międzynarodowych organizacji gospodarczych, używany przez OECD termin „raje podatkowe” zaczął być uznawany za negatywny. Kraje zareagowały na olbrzymi wzrost sektora rajów podatkowych poprzez wprowadzenie określonych przepisów prawnych i administracyjnych ograniczających transfery finansowe do rajów podatkowych, a także wytoczyły sądowe procesy o oszustwa. Głównym celem tych działań było zapobieganie temu, by lokalni podatnicy nie ukrywali swych dochodów w rajach podatkowych. By nadmiernie nie ograniczać zasadnego handlu międzynarodowego i transgranicznej działalności inwestycyjnej, krajowe przepisy wymierzone w raje podatkowe zwykle wyznaczają granicę pomiędzy działalnością rajów podatkowych a rzeczywistym biznesem międzynarodowym i stosują się tylko do tych pierwszych.