Celem badania było: (1) ustalenie, które wskaźniki rynkowe i makroekonomiczne są wykorzystywane przez indywidualnych inwestorów do oceny trendów na rynku papierów wartościowych oraz (2) sprawdzenie efektywności technik pomiaru ważności informacji wykorzystywanych do podjęcia decyzji nt. trendu. W pierwszej części badania 176 inwestorów spośród 16 wskaźników wybierało 7, ich zdaniem najważniejszych. Następnie respondenci rangowali wybrane wskaźniki oraz dzielili między nie 100 punktów (bezpośrednie pomiary ważności). W oparciu o podane przez inwestorów rangi wyliczano wagi aproksymacyjne z zastosowaniem dwóch metod: sumy i porządku rang. W drugiej części badania zadaniem respondentów było określenie, jaki jest trend na rynku papierów wartościowych, w oparciu o samodzielnie wybrane informacje z puli 16 dostępnych wskaźników (pośredni pomiar – tablica informacyjna).

Zjawisko ujemnej stopy dyskontowej, a więc preferencji odroczenia w czasie korzystnych zdarzeń, jest zjawiskiem rzadkim, jak również mało zbadanym. Niniejszy artykuł koncentruje się na okolicznościach mogących istotnie zwiększyć częstotliwość występowania ujemnej stopy dyskontowej. Wyprowadzono w nim, a następnie zweryfi kowano empirycznie hipotezy badawcze wynikające z teorii Behavioral Life-Cycle Hypothesis (BLCH) autorstwa Shefrina i Thalera.
Zgodnie z dwiema pierwszymi hipotezami, wysoki poziom aktualnego majątku oraz wysoki poziom dochodów są czynnikami sprzyjającymi występowaniu preferencji odroczenia dodatkowych środków pieniężnych. Dwie kolejne hipotezy odnosiły się do przyszłych dochodów. Jak pokazały badania, oczekiwany spadek dochodów wpływa na większą skłonność do odraczania dodatkowych środków pieniężnych. Natomiast oczekiwanie w przyszłości niedostatecznych dochodów w stosunku do wydatków, zachęcało badanych do odraczania części dochodów. Należy podkreślić, że nie badano chęci odroczenia konsumpcji, co jest zwykłym zjawiskiem oszczędzania, lecz odroczenia w czasie otrzymania środków pieniężnych. Taka postawa w ekonomii jest zazwyczaj całkowicie wykluczana.

Celem niniejszego artykułu jest przegląd wiedzy dotyczącej heurystyki zakotwiczenia. Mimo silnego ugruntowania empirycznego wytłumaczenia efektu zakotwiczenia nie można sprowadzić do działania jednego mechanizmu psychologicznego. W pierwszej części artykułu zostaną omówione klasyczne mechanizmy kotwiczenia – mechanizm niewystarczającego dopasowania i model selektywnej dostępności. Przeanalizowane będą również alternatywne podejścia teoretyczne do wytłumaczenia tego efektu. W drugiej – procedury eksperymentalne wykorzystywane do badania efektu kotwiczenia. Według literatury kluczowe aspekty determinujące skuteczność kotwiczenia to m.in. ilość zasobów uwagowych poświęconych wartości kotwiczącej i spójność kotwicy z celem szacowania. Jednakże zestawienie zasad kotwiczenia z rezultatami eksperymentów wykorzystujących różne procedury wyraźnie pokazuje, że zasady te nie mają charakteru uniwersalnego. Wskazane problemy natury teoretycznej stanowią propozycję kierunku dalszych badań nastawionych na ujęcie efektu zakotwiczenia w ramach jednego mechanizmu psychologicznego.