The article examines theoretical and practical problems concerning the realisation of participatory democracy’s potential for forming and implementing state policy on counteracting epidemics. The article is aimed at the study of participatory democracy as a tool of state’s interaction with the public while counteracting epidemics throughout history, from antiquity to the COVID-19 coronavirus pandemic. Comparative, comparative legal, systemic-structural, dialectical, historical and other scientific methods have been employed to examine the issues discussed in the article. The application of the aforementioned methods is conducted on the interdisciplinary scientific basis.

The article covers the issue of the functioning of one of the advisory bodies of central governmental administration, i.e. the Council for Nuclear Safety and Radiation Protection Affairs, which is associated with the President of the National Atomism Agency (PAA), the chief nuclear supervision body in Poland, which is the competent authority in nuclear safety and radiation protection affairs, as defined in the Atomic Law (Prawo atomowe). The article presents the objectives of the functioning of the Council as an advisory body to the nuclear supervision authority on the basis of international and European law and the views of the nuclear energy law doctrine. In relation to the Council, an important role is played by soft law acts, especially the so-called IAEA safety standards. Despite the fact that they are not legally binding, they constitute a valuable and extensive collection of recommendations supporting regional and national legislative activity. The purpose of this study is also a critical analysis of the amendment to the Atomic Law from 2016 in the section relating to changes made to the way of shaping the Council’s make-up. They caused the loss of one of the Council’s most important attributes, i.e. independence in the decision-making process and they deprived the President of the PAA (decision-making body) of influence on shaping its make-up. The changes introduced should be interpreted as an unequivocal negation of the ratio legis of appointing the Council and a significant step backwards in relation to the existing practice and legislative trends in recent years. The author postulates restoring the previous legal solutions as the ones that will allow the Council, the advisory body, to fulfil its function in the right way, really supporting the decision-making authority for which it works.

: According to Article 15(1) of the UDHR, ‘everyone has the right to a nationality’. Although the quoted provision looks deceptively straightforward, the determination of its content is not an easy task. Past research has been mainly focused on the problem of statelessness which was the historical reason for the introduction of the right in question. In this paper, I argue that holding the status of a formal national is not enough to have the right to a nationality secured. To show this, first, I analyse the difference between the concepts of ‘nationality’ and ‘citizenship’ with special attention paid to the cultural component of national identity. Second, I investigate the understanding of a nationality as ‘the right to have rights’. On the basis of the research on the statelessness I ask what challenges are faced by people without the formal nationality of any state and I show that being a national of certain states is equivalent to being stateless with respect to certain fundamental rights of an individual. Thus, the right to a nationality is indeed ‘the right to have rights’, but only if it is a right to a right nationality. In consequence, I suggest that (1) any state which recognises the right guaranteed in Article 15 of the UDHR should embrace its full content by readiness to accept as nationals those whose original nationality does not guarantee the protection of their first-order rights or is based on values clearly contradictory to their own; (2) peoples from failed states should be able to acquire new citizenship in a country of maximal cultural affinity, with regard to the economic effectiveness of the latter; (3) the obtaining of new citizenship may legitimately be conditioned by demand on compliance with the system of values of the nationality granted.

On the basis of the author’s own maps of the Warsaw-Śródmieście district and comparing private and public institutions, the author explains how the cooperation in the area of protection provided by the government and private security companies is fulfilled. In the article, the researcher tries to verify whether the private security companies divide their action territory between themselves. What is the selection reason of the security company? How important are the historic monuments and how are they protected? The attitude towards the private security companies and the reasons behind the selection of the company are analysed. Who can we ask for help in a critical situation?

The article deals with the possibility of strengthening Polish security by establishing strategic system resilience the country’s aggression. Discusses the enterprise such as irregular activities in the territory occupied by enemy; support operational troops by territorial defence; preparation of mobilizing reserves; the operational preparation of the country’s territory and protection of the critical infrastructure objects; security of citizens and the State structures, including the common civil protection; universal education for security, including the preparation of the defence of society. The article emphasises the role of the participation of non-governmental organisations and private entities in the provision of strategic resistance country, pointing to the legal, financial, organisational and historical circumstances.

The article analyzes the idea of the so-called “golden visas” or the possibility of purchasing citizenship or permanent residency offered by some countries. There are numerous controversies about this solution, and the defenders and opponents have many rguments for and against it. Arguments presented in the article confirm that at this stage, it is not possible to abandon this solution. However, it is possible to see problems arising from the existence of this institution and to introduce appropriate safeguards so that possible negative effects are minimized.

100 years of constitutionalism of two neighbouring European states – Czechoslovakia, later becoming the Czech Republic, and Poland – encourage a reflection on the paths of development of their respective constitutions, on the historical stages and successive political transformations, not just in the context of individual constitutionalisms of each of those states but with an emphasis on the similarities and differences in this domain. And this is what this study focuses on. Starting from the common fate of rebirth of both states after WWI through the inter-war efforts to establish democratic constitutional systems and the obstacles found on the way, followed by the post-WWII period of real socialism ending with the era of transformations and stabilisation as democratic states of law. The text explores all the similarities found in both general aspects – like the references to the European tradition of parliamentary governance – and in certain specific solutions – like the differences in the concept of the two-chamber parliament. But there are also situations occurring in only one of the states, e.g. the federalisation of Czechoslovakia, the emergence of two separate states of the Czechs and Slovaks, or the differences in the course and sequence of events of democratic transformations in each of the states in the 1980s (martial law in Poland and the Velvet Revolution in Czechoslovakia), which brings us to the conclusion that despite all the possible differences, the two constitutional systems have actually been very similar to each other.

Przedmiotem drugiej części artykułu (pierwsza część została opublikowana w numerze 1/2019 „Krytyki Prawa”) pozostaje analiza wpływu wzorców kultury, m. in. takich jak uczciwość, dialog społeczny, eliminacja przemocy, na formowanie stosunków między władzą a członkami społeczności państwowej.

Problem przemocy „honorowej" jest zjawiskiem przekraczającym granice państw, kultur i religii. Przemoc ta najczęściej bywa łączona z krajami i regionami Bliskiego Wschodu - Jordanią, Libanem, Palestyną, irackim Kurdystanem. W Europie oma- wiana kwestia pojawiła się w debacie publicznej dopiero na początku XXI w. i zo- stała ograniczona do kontekstu migracyjnego. Efektem takiej kategoryzacji przemocy „honorowej" jest polityzacja zjawiska, przejawiająca się w silnym uzależnieniu działań podejmowanych przez państwo od takich czynników, jak linia polityczna rządzącej partii czy nastroje społeczne. Celem niniejszego artykułu jest udzielenie odpowiedzi na pytanie o to, w jaki sposób uregulowano prawnie problem prze- mocy „honorowej" w wybranych krajach i regionach: Libanie, Jordanii, irackim Kurdystanie, Wielkiej Brytanii, Holandii i w Niemczech. Umożliwi to identyfikację sposobów walki z tym problemem i wskazanie, czy kontekst migracyjny wpływa na zróżnicowanie stosowanych rozwiązań. Przedmiotem analizy będzie regulacja prawna, a także orzecznictwo sądów oraz działalność różnych instytucji rządowych oraz pozarządowych nakierowanych na walkę z tym problemem. Wyniki badań prowadzą do refleksji nad tym, czy prawo karne rzeczywiście jest najefektywniejszym instrumentem rozwiązania omawianego problemu. Badana problematyka wpisuje się w szerszy kontekst zagadnienia wykorzystywania narzędzi prawnych do osiągania określonych celów polityk publicznych.

Niniejszy artykuł jest próbą wyjaśnienia Platońskiej koncepcji dobra wspólnego jako teorii znacznie bardziej odpowiadającej dobru ogółu (jako takiemu), niż współczesne teorie, które stawiają człowieka na piedestale. Poprzez odniesienia do treści Praw oraz Państwa zostanie przedstawione, że Platon postrzegał swoją ideę w państwowotwórczy sposób. Jest to bardzo trafna interpretacja troski o dobro ogółu. W tekście została także wskazana rola pierwiastków religijnych w treści Platońskiej koncepcji.

Szwedzka ustawa zasadnicza Akt o druku z 1766 r. (Tryckfrihetsförordningen), pierwsza na świecie ustawa gwarantująca prawo publicznego dostępu do dokumentów państwowych, jest częścią konstytucji tego kraju i zapewnia dziś jak najszerszy publiczny dostęp do oficjalnych dokumentów. Akt ten stanowi podstawę tradycyjnego prawa szwedzkiego znanego jako Zasada jawności (offentlighetsprincipen), która odgrywa kluczową rolę nie tylko w zapewnianiu obywatelom prawa dostępu do dokumentów publicznych, ale jest także niezbędna w sprawowaniu odpowiedzialności ze strony urzędników rządowych i państwowych. Stosowanie jak największej przejrzystości przyczynia się do właściwego funkcjonowania liberalnego systemu demokratycznego, ograniczając jednocześnie korupcję i nadużycia. Rozwój przejrzystości i kształtowanie otwartego społeczeństwa sprzyja większemu udziałowi obywateli w społeczeństwie, wzbudza zaufanie do państwa – niezbędny element budowania skutecznego państwa, które ma służyć jego właścicielom, obywatelom – oraz przyczynia się do funkcjonowania rządów prawa i podnosi jakość demokracji.

Niniejszy artykuł dotyczy problematyki z zakresu prawa finansów publicznych. Przedmiotem analizy są wybrane kompetencje ministra właściwego do spraw finansów publicznych odnoszące się do państwowego długu publicznego. W pierwszej części opracowania autorka dąży do ustalenia zakresu przedmiotowego i podmiotowego oraz znaczenia realizowanych przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych kompetencji kontrolnych w obszarze państwowego długu publicznego. Druga część pracy poświęcona została analizie kompetencji programistyczno-strategiczych. Autorka nie tylko dokonuje prezentacji i oceny Strategii zarządzania długiem publicznym w ostatnich latach, ale też podejmuje próbę ustalenia relacji między tym dokumentem a innymi dokumentami o charakterze programistycznym dotyczącymi finansów publicznych w Polsce. W konkluzji autorka potwierdza tezę o szerokich wręcz dyskrecjonalnych uprawnieniach ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

Artykuł stanowi próbę przedstawienia podstawowych elementów związanych z platońską wizją dobra wspólnego poprzez odniesienie się do zasadniczych sposobów rozumienia koncepcji dobra wspólnego na przestrzeni wieków. Określono także charakterystykę odrębności teorii, która została zaproponowana przez Platona. Ta odmienność polegała na przesunięciu „punktu ciężkości” z człowieka (jednostki ludzkiej) na ogół społeczeństwa (państwo). W ten sposób koncepcja dobra wspólnego akcentuje troskę o dobro ogółu jako koszt swobody jednostki ludzkiej. Dla Platona osoba musi się podporządkować społeczności, to jest jedyna droga do zbudowania trwałego społeczeństwa.