A negative phenomenon in the form of cybercrime has become a society-wide problem addressed not only by national legislators, but also by the structures of the member states of the EU integration group, the member states of the interna-tional organization of European states of the Council of Europe, as well as the mem-ber states of the almost global United Nations. The authors decided work on this paper as in the event of cybercrime it is an extremely serious and actual topic both at the national and European and international level, which must be adequately addressed.

The publication looks into the conflict that occurs between values protected under the Constitution of the Republic of Poland – i.e. the right to privacy and the protection of communication versus the protection of property rights – in a situation of declaration of bankruptcy. Acting pursuant to Article 176(2) of the Bankruptcy Law, the legislator has a priori given preference to the protection of property rights over the right to privacy and the protection of communication. The conflict in question has been resolved in favour of bankruptcy creditors. The legislator’s adoption of a hierarchy of values in the area of bankruptcy law does not, of course, deal with all the problems arising in the field of the conflict between these values, and does not mean that the solution chosen is in accordance with hierarchically higher norms – meaning constitutional norms. In principle, the Constitution of the Republic of Poland makes the legislator free to resolve conflicts of competing values protected under this normative act. What is important is that this conflict be resolved by the – legislator in a way that meets the requirements of Article 31(3) of the Constitution of the Republic of Poland.

The interest in the profession of a mediator increased with the popularisation of mediation in Poland. The tendency was supported by the legislator’s liberal defini-tion of requirements for performing this professional function. In the article, we raise issues related to the principles of entering in the register of permanent mediators in Poland. We present the currently applicable legal regulations and we analyse them, focusing on the requirement to have knowledge of mediation and to be skilled in it. This requirement is interpreted in different ways by individual authorities that enter candidates’ names in the register of permanent mediators (presidents of district courts), and its interpretation is also evaluated differently in both Polish literature and case law.
The purpose of the article is to show the areas of legal regulations that require changes and unification, on the basis of analysing the results of statistical research conducted by the authors. It is significant particularly from the perspective of the ongoing discussion on the professionalisation of mediators in Poland, especially in the context of the planned changes and the introduction of the National Register of Mediators. The accomplishment of the task undertaken by the authors is primarily served by the formal and dogmatic method as well as the comparative method used in the statistical research. The purpose of that method was to show discrepancies in interpreting the regulations concerning mediation.

The role of alternative dispute resolution (ADR) in the management of cases and disputes in Nigeria and across the globe cannot be overemphasized. The judicial arm of the government is the arm responsible for interpretation of laws in Nigeria and the judiciary’s role in preserving the rights of citizens across Nigeria also cannot be overemphasized. It ensures that the society is stable in the face of insta-bility and ensures that lawlessness is not maintained. The judiciary ensures that laws made by the legislature are obeyed by ensuring that those who violate the provisions of any established laws are punished. In doing all these, it has been established that the system of administering justice in our courts in Nigeria is extremely slow. Considering the foregoing, alternative dispute resolution as a means of settling disputes has been of tremendous help in easing the hardship of getting cases resolved through the court system. This paper examines ways through which alternative dispute resolution has assisted the Nigerian judicial system and the need to use alternative dispute resolution the more in order to ensure that number of cases handled by courts are drastically reduced. Recommendations are made at the end of the research.

The article covers the issue of the functioning of one of the advisory bodies of central governmental administration, i.e. the Council for Nuclear Safety and Radiation Protection Affairs, which is associated with the President of the National Atomism Agency (PAA), the chief nuclear supervision body in Poland, which is the competent authority in nuclear safety and radiation protection affairs, as defined in the Atomic Law (Prawo atomowe). The article presents the objectives of the functioning of the Council as an advisory body to the nuclear supervision authority on the basis of international and European law and the views of the nuclear energy law doctrine. In relation to the Council, an important role is played by soft law acts, especially the so-called IAEA safety standards. Despite the fact that they are not legally binding, they constitute a valuable and extensive collection of recommendations supporting regional and national legislative activity. The purpose of this study is also a critical analysis of the amendment to the Atomic Law from 2016 in the section relating to changes made to the way of shaping the Council’s make-up. They caused the loss of one of the Council’s most important attributes, i.e. independence in the decision-making process and they deprived the President of the PAA (decision-making body) of influence on shaping its make-up. The changes introduced should be interpreted as an unequivocal negation of the ratio legis of appointing the Council and a significant step backwards in relation to the existing practice and legislative trends in recent years. The author postulates restoring the previous legal solutions as the ones that will allow the Council, the advisory body, to fulfil its function in the right way, really supporting the decision-making authority for which it works.

The forms of the Alternative Dispute Resolution (ADR) procedures were developed in the 1960s in the United States. The ADR is based on conciliation of the parties rather than judgement. This is possible through ensuring of broad participation of the parties in the dispute resolution. The ADR has as its objective the replacement of the adjudication process by forms of arbitration, contract, mediation and conciliation. The goal is to reach
a compromise. The basic division of the ADR is into the basic and the mixed (hybrid) forms. The basic ones include mediation, negotiations and arbitration. The hybrid forms include, for example, conciliation, fact finding, mini-trial. The ADR tools are successfully used for solving disputes in civil law, labour law, and administrative law and even in criminal cases. American agencies also apply ADR procedure called reg-neg to work out the content of legal regulations between officials and representatives of the parties concerned. ADR forms are also used in appeal proceedings. Despite unquestionable advantages of the ADR methods, there are critics who blame them for lowering the standard of the judiciary. There is no doubt that the application of ADR results in de-formalisation and simplification of the court proceedings and often in delegating the position of a negotiator or mediator to people without a legal background. However, this should not overshadow the greatest asset of the ADR, namely, the achievement of permanent agreements satisfactory for both parties.

In analysing the historical development of the Roman criminal procedure it should be observed that it followed the immediacy principle from the earliest times until the Justinian period. Adherence to this rule is best confirmed by the manner in which particular evidence was taken in the Roman criminal procedure, as well as by its judicial evaluation. The significance attached by Romans to the principle in question is corroborated primarily by an example of evidence obtained from a witness’s testimony. Already in the Republic period, testimony given personally by a witness before the court was preferred to testimony in the form of a document. Adherence to the immediacy principle in the Roman criminal procedure was manifested by the fact of preparing reports, initially comprising only certain decisions, e.g. judgements, and later all procedural actions. In the Empire period, the Roman criminal procedure was also ominated by the immediacy principle. The fact that the principle was adhered to is explicitly confirmed by the rescripts issued by Emperor Hadrian, expressing the demand that direct evidence be taken before the court, the reform of the irenarchae’s office implemented by Antoninus Pius, as well as a ban on legal assistance in criminal cases, confirmed by Justinian. Certain exceptions to the immediacy principle were allowed, such as submitting at a trial written laudationes prepared out of court and reports on interrogation of witnesses compiled during the proceedings, as well as admissibility of circumstantial evidence.

Artykuł obejmuje rozważania dotyczące marketingu e-mailowego usług i produktów finansowych skierowanego do konsumentów. W opracowaniu zaprezentowano praktykę banków, która jest wykorzystywana przez te instytucje w e-marketingu, poddano też rozważaniom podstawowe pojęcia, takie jak informacja, oferta, reklama, komunikat czy spam. Artykuł porusza w szczególności istotne problemy wysyłania materiałów reklamowych pocztą elektroniczną, do których należą: określenie jakiego rodzaju wiadomości bank może wysyłać swoim klientom, czy bank może wysyłać wiadomości wszystkim swoim klientom, czy bank może wysyłać wiadomości wyłącznie do swoich klientów, jakie są prawa konsumentów w zakresie otrzymywanej niechcianej i niezamówionej informacji handlowej. W opracowaniu uwzględniono aktualne orzecznictwo oraz poglądy przedstawicieli doktryny prawa.

Badania prowadzone nad funkcjonowaniem administracji publicznej mają charakter interdyscyplinarny. Analizowanie kwestii funkcjonowania administracji publicznej wymaga systemowego spojrzenia, w którym istotnym elementem jest układ stosunków pomiędzy całym systemem i poszczególnymi podsystemami administracji publicznej a jej otoczeniem zewnętrznym. To ujęcie wywodzi się z nauk o zarządzaniu. Znajduje ono swoje odzwierciedlenie w nauce administracji. Szczególnym podsystemem administracji publicznej wymagającym ujęcia interdyscyplinarnego jest podsystem społeczny. W polskim systemie administracji publicznej podsystem społeczny stanowią pracownicy tworzący korpus służby cywilnej oraz inni pracownicy zatrudnieni w urzędach i pozostałych strukturach administracji publicznej. Kształtowanie kadry administracji wiąże się nie tylko z samym naborem odpowiednio wykształconych kandydatów do pracy w urzędach organów administracji publicznej. Bardzo ważne jest kształtowanie odpowiednich postaw etycznych urzędników zarówno administracji rządowej, jak i samorządowej. Powinni oni znać zasady etyki urzędniczej. Nie jest jednak możliwe skodyfikowanie wszystkich norm etycznych pracownika administracji publicznej, a więc należy w tym zakresie stosować ogólne normy prawa moralnego. Obecnie absolwenci kierunków studiów wyższych przygotowujących do pracy w administracji są wprawdzie na ogół odpowiednio przygotowani do analizowania aktów normatywnych, wydawania decyzji administracyjnych czy w ogóle rozumienia zasad systemu prawnego, ale brak im podstaw do uwzględniania w odpowiednim stopniu kwestii związanych z etyką działania i poszanowaniem przyjętych w społeczeństwie wartości.

W artykule podjęto próbę zaprezentowania zmian legislacyjnych związanych z tzw. ustawą 2.0, tj. ustawą Prawo o szkolnictwie wyższym wraz z rozporządzeniem wykonawczym w sprawie studiów, jak i projektem tzw. aplikacji uniwersyteckiej, która aktualnie nie została jeszcze ujęta w jakiekolwiek ramy normatywne. Zmiany te mogą mieć wymierny wpływ na kształcenie prawnicze w Polsce, a co za tym idzie, także na sektor administracji publicznej w kontekście jego potrzeb. Wydaje się bowiem zasadne przyjęcie, że te dwa obszary badawcze, tj. sektor administracji publicznej i kształcenie prawnicze, są ze sobą wzajemnie powiązane jak i wzajemnie wpływające na siebie; administracja publiczna dla funkcjonowania potrzebuje bowiem kadr prawniczych, a te z kolei w wymierny sposób kształtują jej praktykę – przykładowo poprzez działalność naukową i wykładnię doktrynalną czy też sprawowanie nadzoru sądowego. Unikając przy tym odpowiedzi na pytania badawcze o charakterze generalnym, jak np. „jakie powinno być »dobre« kształcenie prawnicze?” czy też o optymalny model funkcjonalny administracji publicznej w Polsce, w tekście skupiono się w pierwszej kolejności na zarysowaniu postulatu tzw. dobrej administracji. W dalszej kolejności zaprezentowano wybrane zagadnienia z zakresu kształcenia prawniczego, które z taką administracją są związane i mogą służyć realizacji postulatu albo ją osłabiać. Zaprezentowano też założenia projektu aplikacji uniwersyteckiej oraz projekt ustawy wraz z rozporządzeniem wykonawczym. Zwrócono także uwagę na zjawisko mitologizowania kształcenia praktycznego, prezentując w tym zakresie pożądany kierunek działalności prawodawczej.