The paper discusses the issue of cryopreservation of human embryos from the perspective of Polish criminal law. It aims in particular to reconstruct the limits of criminal responsibility for the failure of obligatory cryopreservation of embryos not transferred into the woman’s body as well as for performing such intervention or keeping embryos in a frozen state without legal grounds or against medical standards. The criminal responsibility for the enumerated actions and omissions has two fundamental grounds. The first one is the Article 78 of the Act of 25 June 2015 on Infertility Treatment penalising i.a. the violation of legal conditions for cryopreservation, whereas the second one includes offences against life and health underthe Article 83 of the ITA and the Article 157a para. 1 of the Criminal Code. The detailed scope of criminalisation in the area of cryopreservation of human embryos is, however, difficult to delineate and even quite random due to the serious shortcomings in the legislative technique.

The article deals with the essence of the object of crime protection, as well as its genesis and conditions as exemplified by crimes against the honour of deceased people in selected countries. It has been hypothesised that factors such as religion, political system, historical and cultural conditions, geographical location, social system (social development) and the wealth of society influence the definition of the subject of the investigated crimes. The purpose of the work is also to indicate how the legislator creates a good legally protected in the event of a crime. On the one hand, these considerations have a purely linguistic and logical basis, i.e. an attempt is made to answer the question why we create names in relation to abstract objects, i.e. not having a real designation. The research hypothesis is that the object of protection remains only a linguistic entity created to justify the punishment of certain behaviours (and other needs), while it is possible to name the same value or phenomenon in different ways.

The paper analyses the Guidelines issued in 2020 by the Central Anti-Corruption Bureau in Poland on the establishment and implementation of effective compliance programmes in the public sector. These guidelines constitute the very first Polish official document referring to compliance in the public sector. Its detailed critical analysis is therefore useful for the construction of compliance policies by public institutions, in order to prevent and possibly detect irregularities, including corruption, within these organisations.

The literary activity of Wenceslas Makowski (1880–1942) who was a prominent politician in the Second Republic of Poland (1918–1939) as well as a lawyer and a scholar, encompassed three main subjects: scientific, journalistic (mainly political and social), and artistic. His literary achievements in the scientific field of legal sciences are highly regarded. Of Makowski’s literary work in the scientific and journalistic field, his achievements in the field of criminal and constitutional law are noteworthy. Undoubtedly, this was associated with his extraordinary activity in the state bodies of the Second Republic of Poland. W. Makowski was also devoted to artistic activities and literary criticism.

The article applies the theoretical analysis of general clauses and phrases vague with respect to the amended Article 167 of the Code of Criminal Procedure.

Zastosowanie pojęcia „uczuć religijnych” w art. 196 Kodeksu karnego, penalizującego ich obrazę, może wydawać się krokiem w kierunku społecznego kompromisu, łączącego światopoglądową neutralność państwa z ochroną imaginarium religijnego przez prawo. Tym samym sformułowanie to mogłoby być zręcznym rozwiązaniem legislacyjnym służącym koncyliacji i spójności społecznej. Niniejszy artykuł ma za cel omówienie negatywnych konsekwencji sformułowania art. 196 Kodeksu karnego w kategorii „uczuć religijnych”. Skupienie się na negatywnych implikacjach obecności tej frazy w prawie służyć ma pokazaniu, iż nie spełnia ona pokładanych w niej oczekiwań: nastręcza trudności interpretacyjnych, brakuje jej cech dobrego prawa, jest daleka od realizmu psychologicznego oraz dzieli i polaryzuje społeczeństwo zamiast je spajać. Pokazuję, w jaki sposób problemy te wynikają właśnie z przyjęcia kategorii uczuć religijnych. W pierwszej części artykułu identyfikuję i omawiam konsekwencje wynikające z takiego sformułowania dla dogmatyki prawa. Druga część pracy poświęcona jest implikacjom tej frazy na gruncie teorii prawa, w kontekście postulatów jurysprudencji. Trzecia część analizuje skutki sformułowania w dyskursie publicznym i szerszej sferze społecznej, przyjmując perspektywę ekspresyjnej funkcji prawa. Tekst przynosi nowe spojrzenie na zagrożenia wnoszone do prawa przez przyjmowaną frazeologię oraz na specyfikę odwołań do emocjonalności w dyskursie prawnym, jednocześnie oferując sugestie potencjalnych rozwiązań.

W dobie globalnych sieci teleinformatycznych działania podejmowane w cyber- przestrzeni nie są ograniczone przestrzenią i czasem, a udostępniane treści mogą docierać do potencjalnie nieograniczonego grona odbiorców. Nawet jeśli dostęp do nich uzależniony jest od wypełnienia dodatkowych warunków, to na ogół ich spełnienie nie jest na tyle kłopotliwe, aby taki dostęp utrudniało. Łatwość udostęp- niania oraz złudne poczucie całkowitej anonimowości wpływają na udostępnianie materiałów multimedialnych zawierających także treści prawem zakazane. Nie- zwykle niepokojącym, i niestety, coraz częstszym zjawiskiem jest udostępnianie w sieci zdjęć osób nagich bądź osób w trakcie czynności seksualnych - dokonywane bez ich wiedzy i zgody. Polskie prawo karne dostrzega wagę problemu, penalizując zachowania związane z utrwalaniem i upublicznianiem wizerunku osoby nagiej lub w trakcie czynności seksualnych, jednak wydaje się, że kategoria czynów karalnych ujęta jest zbyt wąsko, co należy ocenić krytycznie. Celem przedstawionych rozważań jest próba analizy zakresu kryminalizacji regulowanej w art. 191a k.k. oraz sformułowania postulatów de lege ferenda.

Problem przemocy „honorowej" jest zjawiskiem przekraczającym granice państw, kultur i religii. Przemoc ta najczęściej bywa łączona z krajami i regionami Bliskiego Wschodu - Jordanią, Libanem, Palestyną, irackim Kurdystanem. W Europie oma- wiana kwestia pojawiła się w debacie publicznej dopiero na początku XXI w. i zo- stała ograniczona do kontekstu migracyjnego. Efektem takiej kategoryzacji przemocy „honorowej" jest polityzacja zjawiska, przejawiająca się w silnym uzależnieniu działań podejmowanych przez państwo od takich czynników, jak linia polityczna rządzącej partii czy nastroje społeczne. Celem niniejszego artykułu jest udzielenie odpowiedzi na pytanie o to, w jaki sposób uregulowano prawnie problem prze- mocy „honorowej" w wybranych krajach i regionach: Libanie, Jordanii, irackim Kurdystanie, Wielkiej Brytanii, Holandii i w Niemczech. Umożliwi to identyfikację sposobów walki z tym problemem i wskazanie, czy kontekst migracyjny wpływa na zróżnicowanie stosowanych rozwiązań. Przedmiotem analizy będzie regulacja prawna, a także orzecznictwo sądów oraz działalność różnych instytucji rządowych oraz pozarządowych nakierowanych na walkę z tym problemem. Wyniki badań prowadzą do refleksji nad tym, czy prawo karne rzeczywiście jest najefektywniejszym instrumentem rozwiązania omawianego problemu. Badana problematyka wpisuje się w szerszy kontekst zagadnienia wykorzystywania narzędzi prawnych do osiągania określonych celów polityk publicznych.

Tak zwana „ustawa o bestiach" stanowi regulację prawną dotyczącą postępowania ze sprawcami szczególnie niebezpiecznymi skazanymi prawomocnymi wyrokami na wiele lat przed jej wejściem w życie i dotyczy postępowania wobec nich po odbyciu przez nich kary pozbawienia wolności. Jej uchwaleniu oraz wejściu w życiu towarzyszyło wiele kontrowersji prawnych, co w efekcie doprowadziło do jej zaskarżenia do Trybunału Konstytucyjnego. Trybunał Konstytucyjny uznał, że umieszczenie osób uznanych za szczególnie niebezpieczne nie narusza konsty- tucyjnych gwarancji praw jednostki. TK stwierdził, że umieszczenie w Ośrodku nie ma charakteru karnego, a jedynie administracyjny, i nie stanowi orzekania drugi raz w tej samej sprawie. Artykuł krytycznie odnosi się do tezy TK i przed- stawionej przezeń argumentacji.