Since 7th November 2019 most provisions of The Act of 4th July 2019 on Amendments to the Code of Civil Procedure and on Amendments to the Other Acts have been applied. Among many revolutionary changes to the rules on conducting trial proceedings, worth noticing is the content of the Code of Civil Procedure Art. 2711. It concerns the admissibility of evidence that differs from traditional oral form. This paper discusses the practical problems in admissibility and examination of evidence from witness testimony in written form. The issues summoning of the witness, forms, cautions and list of questions that are demanded to be answered in a witness statement are also addressed here. Furthermore, there are proposals of practical arrangements, so this new provision would be applied by court, therefore it would contribute to the efficiency of judicial procedures. This article published in January 2020 is considered to be the preliminary proposal to academic and practical discussion about legitimacy of implementation of described solution and its effective use.

In analysing the historical development of the Roman criminal procedure it should be observed that it followed the immediacy principle from the earliest times until the Justinian period. Adherence to this rule is best confirmed by the manner in which particular evidence was taken in the Roman criminal procedure, as well as by its judicial evaluation. The significance attached by Romans to the principle in question is corroborated primarily by an example of evidence obtained from a witness’s testimony. Already in the Republic period, testimony given personally by a witness before the court was preferred to testimony in the form of a document. Adherence to the immediacy principle in the Roman criminal procedure was manifested by the fact of preparing reports, initially comprising only certain decisions, e.g. judgements, and later all procedural actions. In the Empire period, the Roman criminal procedure was also ominated by the immediacy principle. The fact that the principle was adhered to is explicitly confirmed by the rescripts issued by Emperor Hadrian, expressing the demand that direct evidence be taken before the court, the reform of the irenarchae’s office implemented by Antoninus Pius, as well as a ban on legal assistance in criminal cases, confirmed by Justinian. Certain exceptions to the immediacy principle were allowed, such as submitting at a trial written laudationes prepared out of court and reports on interrogation of witnesses compiled during the proceedings, as well as admissibility of circumstantial evidence.

The goal of this article is to highlight the role of a school, here understood as an educational facility, during the course of parental rights termination proceedings. There can be no doubt that the process of upbringing, especially the domestic factors and intense stimulus to which the child is subjected translate into patterns of behaviour and the way the child functions at school. Notably, prolonged learn-ing difficulties among children or periods in which the child presents complete disregard for societal norms and a lack of discipline should be a clear signal for the teachers and counsellors to review the family environment of the pupil in question. The article covers data regarding the school’s participation in the parental rights termination proceedings – e.g. opinions and recommendations formulated by the schools, teacher’s testimonies and children scorecards which reflect the educational progress of the child. The materials used include source materials (acts and ordinances, written opinions, Supreme and common court rulings), results of own research – casefile review based on a targeted casefile research questionnaire.

Celem niniejszego artykułu jest omówienie wybranych kwestii problematyki związanej z przeprowadzeniem postępowania dowodowego w procedurze cywilnej ze szczególnym uwzględnieniem istoty wniosku dowodowego oraz możliwości jego zgłoszenia. Analizie poddane zostały przepisy ustawowe i podustawowe dotyczące zarówno kwestii formalnych składania wniosku dowodowego, możliwości dopuszczenia dowodu, sposobu przeprowadzenia dowodu, a także roztrząsanie wyników postępowania dowodowego. Przepisy obowiązujące w obecnym kształcie nie dają możliwości zgłaszania dowodów według własnego uznania przez strony i uczestników postępowania, dlatego też niezwykle istotne jest stosowanie ich zgodnie z zaleceniem ustawodawcy, tak aby nie zostać pozbawionym wydania korzystnego rozstrzygnięcia tylko z tego powodu, że Sąd uzna wniosek dowodowy za spóźniony.

Artykuł podejmuje problematykę wyjaśnień oskarżonego, ukazując ich dualistyczną rolę - środka dowodowego oraz środka służącego obronie oskarżonego. Autor rozważa, czy w zakresie przysługującego oskarżonemu prawa do obrony mieści się prawo do kłamstwa, a także zajmuje stanowisko w odniesieniu do granic skła- dania przez oskarżonego fałszywych wyjaśnień. Następnie przedstawia uwagi dotyczące posługiwania się kłamstwem przez obrońcę oskarżonego w ramach taktyki obrony. Refleksje te zostały oparte na badaniach własnych autora polegających na przeprowadzaniu pogłębionych wywiadów z adwokatami wykonującymi funkcję obrońców.

Debaty o Unii Europejskiej, jej modelu i funkcjonowaniu, charakteryzują się uproszczeniami, a w wielu przypadkach przesiąknięte są ideologią lub niewiedzą. W europejskiej – w tym polskiej – dyskusji pojawia się też często wąsko rozumiany interes narodowy, a strony żonglują emocjami i lękami, które przesłaniają niedostatki rzeczowej informacji. Kontrowersje między Unią Europejską a Polską, które pojawiły się na tle oceny stanu praworządności czy też problemu relokacji uchodźców dowodzą, że przedmiotem sporu staje się w pewnym stopniu model integracji oraz jej podstawowe pojęcia prawne. Należy się zastanowić, na czym polega specyficzny prawnie charakter UE? Dlaczego zgodziliśmy się powierzyć jej kompetencje do wykonywania władzy publicznej? Czy Unia ogranicza suwerenność Polski? Czy w Unii możliwa jest demokracja? Mimo krytyki Unia pozostaje sprawnym mechanizmem zarządzającym współzależnością państw członkowskich. Parafrazując Marka Twaina: Doniesienia o jej zgonie wydają się przesadzone.

Artykuł jest prezentacją pierwszej w XX w. irlandzkiej ustawy dotyczącej systemu konstytucyjnego – Konstytucji Pierwszego Zgromadzenia Irlandii z 1919 r., znanej także jako Konstytucja Dáil. Autor poddaje analizie historyczne kulisy jej powstania, zakres regulacji i znaczenie poszczególnych artykułów. Prezentuje także zmiany, jakim podlegała Konstytucja przez ponad trzy lata jej obowiązywania. Przyjętym do rozwiązania głównym problemem badawczym było poszukiwanie źródła inspiracji dla jej twórców i poprzez studia porównawcze wykazanie, wbrew powszechnej opinii konstytucjonalistów irlandzkich, ze zmarłym niedawno profesorem Brianem Farrellem na czele, że Konstytucja Pierwszego Zgromadzenia nie adoptowała ustrojowych rozwiązań brytyjskich, a powstała głównie na bazie rozwiązań przyjętych w Konstytucji Szwajcarii z 1874 r. Wprowadzała więc w Irlandii, w latach 1919–1922, dyrektorialny system rządów, którego modelowym przykładem jest konstytucja jakobińska z 1793 r. Prowadząc dowód, autor poddał szczegółowej analizie pozycję legislatywy oraz egzekutywy i porównując je z brytyjskimi i szwajcarskimi odpowiednikami znalazł liczne argumenty na poparcie przedstawionej powyżej tezy. Wykazał też wpływ przyjętych wówczas rozwiązań na kształt współczesnej Konstytucji Irlandii z 1937 r. Artykuł zawiera ponadto tłumaczenie Konstytucji Pierwszego Zgromadzenia z 1919 r. z poprawkami wprowadzonymi dnia 1 kwietnia 1919 r. Przyjęte w 1922 r. minimalne poprawki omówione zostały w tekście artykułu.