Przedmiotem artykułu jest prawnokarna ocena catfishingu – zachowania polegającego na kradzieży istniejącej tożsamości innej osoby lub stworzenia fałszywej tożsamości dla wykorzystania jej jako własnej – w celu finansowych lub osobistych nadużyć. Zjawisko to należy interpretować dwutorowo – pokrzywdzonym może być zarówno osoba, pod którą sprawca się podszywa, jak i osoby, z którymi ma on kontakt i które wprowadza w ten sposób w błąd. Wobec powyższego, odnosząc się do kwalifikacji prawnej przestępstw, których znamiona może wypełniać powyższe zachowanie, wskazać należy przede wszystkim kradzież tożsamości (art. 190a § 2 k.k.), ale również m.in. stalking (art. 190a § 1 k.k.), oszustwo (art. 286 § 1 k.k.) lub grooming (art. 200a k.k.).

Przedsiębiorcy działający na rynku mogą zyskać status przedsiębiorstwa społecznego, jeśli realizują cele społeczne oraz wspierają swym działaniem osoby zagrożone wykluczeniem społecznym poprzez ich reintegrację zawodową i społeczną. Uzyskanie statusu przedsiębiorstwa społecznego pozwala na skorzystanie przez podmiot z właściwych form wsparcia finansowego na rozwój i podnoszenie konkurencyjności organizacji. Przedmiotem artykułu jest analiza istniejących rozwią­zań prawnych w zakresie pozyskania wsparcia finansowego. Analizie poddano formy wsparcia kierowane do różnych grup osób zagrożonych wykluczeniem. Z rozważań zawartych w artykule wynika, iż zaproponowane instrumenty pozostają niedopasowane do potrzeb tej grupy przedsiębiorstw. Dodatkowo w publikacji zawarto propozycje zmian prawnych, które wprowadzone pozwolą na wzmocnie-nie pozycji przedsiębiorstw społecznych na rynku.

W obliczu stale rosnącej liczby sporów dotyczących odpowiedzialności za błędy lekarskie, wysokich kosztów ich prowadzenia, stopnia ich skomplikowania i wysokość zasądzanych odszkodowań i zadośćuczynień uzasadniona jest analiza powodów bardzo niskiego stopnia wykorzystania pozasądowych sposobów rozwiązywania sporów, w tym przede wszystkim mediacji w Polsce. Charakterystyka tego rodzaju sporów wskazuje bowiem, iż owe sposoby ich rozwiązywania w odpowiednio dopasowanym kształcie mogłyby znacząco przyczynić się do stabilizacji już teraz trudnej sytuacji.
Punktem wyjścia do rozważań podjętych w artykule jest wskazanie istoty koncepcji mediacji i jej zalet. Następnie przeanalizowana została specyfika mediacji medycznej oraz obowiązujące uregulowania prawne.
Celem niniejszego artykułu jest ukazanie tych obszarów regulacji prawnych, które wymagają zmian. Dokonanie ich mogłoby przyczynić się do aktywnego wykorzystania mediacji w sprawach medycznych, a tym samym do usprawnienia rozwią­zywania sporów dotyczących odpowiedzialności za błędy lekarskie. Realizacji zadania podjętego przez autorkę służy przede wszystkim metoda formalno-­dogmatyczna oraz analiza dostępnych danych statystycznych.

Tematem tego artykułu są publicznoprawne instrumenty kontroli wykonywania obowiązków przez doktoranta studiującego w szkole doktorskiej. W opracowaniu przestawiono złożony status doktoranta, na który składają się zarówno obowiązki publicznoprawne, jak i cywilnoprawne (wynikające z indywidualnego planu badawczego) oraz zarysowano model należytej staranności w nauce (obowiązujący też doktoranta). Okazuje się, że w pierwszym okresie studiów doktoranckich istotny wpływ na rozwój naukowy doktoranta ma jego bezpośrednie uczestnictwo w zaję-ciach. Niestety, w praktyce okazuje się, że instrumenty prawne, które posiada szkoła doktorska w zakresie kontroli tego obowiązku są nieefektywne, gdyż nie ma możliwości weryfikacji autentyczności zwolnień lekarskich. W ostatniej części przedstawiono więc publicznoprawne sankcje ze wskazaniem, jakie zmiany należałoby wprowadzić w obowiązujących przepisach, aby zapobiec nadużyciom w pobieraniu stypendium przez osoby, które tylko pozorują działania naukowe. Te zmiany nie spowodują dodatkowych kosztów w finansach publicznych, lecz tylko uszczelnią ten system.

Subjects of rights originating from inherent human rights are among the subjects of public subjective rights. A deliberation on the matter of natural persons and legal persons, perceived as subjects of these rights, makes it possible to determine a number of questionable issues, which are surely reflected in the materialisation of these public subjective rights in legal practice. The subject matter is very complex, if only on account of the necessity to make use of the results of the linguistic interpretation of the notion of citizen. This is vital even though a legal definition of citizen exists. The intricate nature of the problem in question is also a consequence of the need to make a distinction in the area of the possibility to grant public subjective rights originating from inherent human rights to citizens, non-citizens under the jurisdiction of the Polish state, and non-citizens outside the jurisdiction of the Polish state. Another highly problematic aspect is the possibility to apply an analogy in the field of assignment of subjective public rights originating from inherent human rights to legal persons. Since the very application of analogies in this domain is controversial, it seems reasonable to stress the lack of possibility to consider legal persons as subjects of public subjective rights originating from inherent human rights such as life or health.

Celem artykułu jest omówienie instytucji bezpodstawnego wzbogacenia jako źródła zobowiązania, znanego już w prawie rzymskim, któremu nieobce były najistotniejsze związane z nim problemy, a także sposoby rozwiązywania tych problemów. Autorka, mając świadomość złożoności zagadnień związanych z bezpodstawnym wzbogaceniem oraz problemów, których może nastręczać stosowanie tej instytucji, skupia się na przedstawieniu pojęcia oraz cech charakterystycznych instytucji bezpodstawnego wzbogacenia jako zobowiązania. Zostały one wymienione w jednym tylko przepisie – art. 405 Kodeksu cywilnego, jednak na pozór oczywista regulacja zawiera w sobie kilka niewypowiedzianych wprost elementów, które trzeba uwzględnić przy ocenie, czy doszło do bezpodstawnego wzbogacenia. Autorka zwraca uwagę na to, że o szczególnym charakterze bezpodstawnego wzbogacenia świadczą przede wszystkim pozytywne przesłanki jego powstania. Przesłankami tymi są: uzyskanie korzyści przez jedną osobę, uzyskanie tej korzyści kosztem innej osoby, związek między wzbogaceniem a zubożeniem oraz brak podstawy prawnej wzbogacenia, przy czym należy nadmienić, że Kodeks cywilny nie stanowi nic na temat przesłanki związku. Przesłankami nie będą natomiast wiedza ani wola osoby wzbogaconej. Odpowiedzialność wzbogaconego z tego tytułu będzie w takim razie obciążała go bez względu na to, co było przyczyną uzyskania przez niego korzyści majątkowej.

Przedmiotem pracy jest analiza pojęcia godności w naukach prawnych, w szczególności w teorii i filozofii prawa. Autor rozróżnia autonomiczną i heteronomiczną wersję pojęcia godności. Pierwszy sposób pojmowania godności zakłada, że godność, tzn. wartość ludzkiego życia, jest całkowicie niezależna od warunków społecznych, w których ludzie wiodą swoje życie. Taki sposób pojmowania godności występuje w Kantowskiej filozofii moralnej autonomii jako immanentnej cechy każdej osoby ludzkiej. Drugi sposób pojmowania godności zakłada, że wartość ludzkiego życia jest zależna od warunków społecznych, w których ludzie wiodą swoje życie. W konsekwencji przyjmuje się, że istnieją warunki społeczne w których ludzie tracą swoją godność jako przypadkową cechę istoty ludzkiej. W takim przypadku, w celu odzyskania utraconej godności ludzie powinni zmienić warunki społeczne w drodze rewolucji społecznej. Taki sposób pojmowania godności występuje w Marksowskiej filozofii alienacji. Autor zmierza do wykazania, że różny sposób pojmowania godności pociąga za sobą doniosłe konsekwencje prawne.