In the article, I contrast the contemporary legal dogma with the challenges underlying the political nature of law and judicial practice. Both the Continental jurisprudence and the judicial decisions issued by European courts are dominated by the dogmatic current – and treated as politically neutral acts. My intention is to carefully verify this quite common belief in this paper. Making use of H. Berman’s views, I assume that the present shape of jurisprudence and the judicial practice based thereon have been established as a result of political conflicts and that the legal dogma is capable of neutralising and solving modern-day political conflicts precisely because of the qualities of the said shape. It is therefore both a political and an apolitical activity. But this paradox is only apparent. In its strive to keep its paradigm alive, the dogma should be flexible in reacting to the challenges occurring in its political environment. It can – and should – modify the “buffer” of the theory upon which it is set in order to retain its core. In the article, I try to answer the question about the boundaries of the possible adaptation of jurisprudence and juridical practice with respect to claims raised by the domain of politics – claims currently articulated as the strongest by the so-called critical theories of adjudication. The final part of the paper is an attempt – based on the example of theses formulated in monograph
by R. Mańko, W stronę krytycznej filozofii orzekania – to outline the said boundaries.

The article discusses the issue of the conflict between social roles in the professional activity pursued by so-called liberal professions, especially by researchers. It offers a normative approach to the issue as covered in the Code of Ethics for Research Workers (Kodeks Etyki Pracownika Naukowego) and in the Code of Good Practices in Universities (Dobre Praktyki w Szkołach Wyższych). Emphasis has been placed on the types of conflicts and on their significance to the ethical aspect of professional
activity, accompanied by a simultaneous reminder that conflict tends to be a factor contributing to the axiological balance in society and to society’s efficiency.

The aim of the article is to outline the relationship between the rule of law and civic engagement in the public sphere and to attempt to answer the question whether the rule of law can be an effective tool in preventing the transformation of democracy in a tyranny of the majority; whether it can also create optimal conditions for democracy to develop. In other words, does the rule of law serve democracy and political engagement or does it rather limit the spontaneity of civic activity because stability cannot be reconciled with the freedom of citizens? The current ‘juridification’ of the public domain (the expansion of law into various areas of social existence) marginalises the validity and scope of civic presence in the decision-making process in the name of law-abidingness and the neutrality of instruments of control and of choices made by the ruling power. Can the effective solution to this situation be the opening of the concept of the rule of law to the idea of political
nature and the expansion of the domain of grassroots participation?

Jerusalem, especially the Temple Mount (Moriah), has been sanctified by the three biggest monotheistic religions. By Judaism – the binding of Isaac (Old Testament), King David pronouncing Jerusalem the capital of the ancient country of Israelites, and two demolished temples. By Christianity – Christ prayed in the Second Temple, becoming later crucified and buried in Jerusalem. The ruins of the Second Temple became the site where the Muslim Al-Aqsa Mosque was built. The contemporary conflict is marked by: the emergence of the State of Israel (1948) and the capturing of Jerusalem (1967), Russian influences exerted by the Orthodox Church and Oriental churches, the political impact of Jewish messianism combined with a mass support for evangelical fundamentalism as offered by the Republican Party in the US,the conflict between the West and Israel, focusing on Jerusalem as the tinderbox for “contemporary messiahs”.

Jerusalem, especially the Temple Mount (Moriah), has been sanctified by the three biggest monotheistic religions. By Judaism – the binding of Isaac (Old Testament), King David pronouncing Jerusalem the capital of the ancient country of Israelites, and two demolished temples. By Christianity – Christ prayed in the Second Temple, and was later crucified and buried in Jerusalem. The ruins of the Second Temple be-came the site where the Muslim Al-Aqsa Mosque was built.
The contemporary conflict is marked by: the emergence of the State of Israel (1948) and the capturing of Jerusalem (1967), Russian influences exerted by the Orthodox Church and Oriental churches, the political impact of Jewish messianism combined with a mass support for evangelical fundamentalism as offered by the Republican Party in the US, the conflict between the West and Israel, focusing on Jerusalem as the tinderbox for “contemporary messiahs”.

Niniejszy artykuł ma za zadanie ukazać podobieństwo pomiędzy rozumowaniami wypracowanymi odnośnie swobód traktatowych a ujęciem zasad prawa zaproponowanym przez R. Alexego. Swobody traktatowe z traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, wypracowane w toku wieloletniej działalności orzeczniczej Trybunału, posiadają szereg podobieństw do koncepcji zasad prawa zaproponowanej przez prof. Roberta Alexego. Świadczą o tym – pozycja zasad prawa w systemie prawa, możliwość stopniowalności ich wykonywania czy też odrębna metoda wychodzenia z konfliktu dwóch przeciwstawnych zasad prawa. Artykuł analizuje wybrane swobody traktatowe w odniesieniu do materii podatkowej oraz porównuje je ze schematami teoretycznymi, które zaproponował prof. Robert Alexy.

Niniejszy artykuł dotyczy pojęcia gwiezdnych wojen, w celu pokazania, że jest to tematyka opisująca rzeczywistość, a nie tylko historia (choć z nią często kojarzona). Aktualna polityka prowadzona przez państwa w Kosmosie pokazuje, że konflikty kosmiczne są nadal możliwe. Stąd bezpieczeństwo prowadzonej przez państwa działalności kosmicznej jest zagrożone - i to nie tylko w przestrzeni kosmicznej, ale i na Ziemi. I choć aktywną działalność w kosmosie prowadzą tylko niektóre państwa, to skutki tych działań (czy to cywilnych, czy militarnych) od- czuwa cała społeczność międzynarodowa. Militaryzacja Kosmosu zaczyna powoli wkraczać w nową fazę: użycia satelitów aktywnych, przeznaczonych do niszczenia wyznaczonych celów. Taki stan rzeczy świadczy o tym, iż gwiezdne wojny to nie jest fikcja, gdyż być może w przyszłości państwa ponownie będą rozwiązywać swoje konflikty z użyciem kosmosu.

Artykuł ma na celu pomoc w ugruntowaniu się przekonania, iż aby zrozumieć przemiany zachodzące w polityce prawa kosmicznego i w prawie kosmicznym należy odejść od konwencjonalnego punktu widzenia i pomyśleć odwrotnie. Autor eksponuje w nim tezy, które zmuszają do innego spojrzenia na obowiązujące prawo. Przedstawia, iż w polskim porządku prawnym obowiązują wszystkie źródła prawa międzynarodowego (wyszczególnione w art. 38 Statutu MTS) i prawa UE, z wyjątkiem umów międzynarodowych, które obowiązują tylko wtedy, gdy są ratyfikowane przez RP i ogłoszone w Dzienniku Ustaw RP. Polityka prawa (prowadzona przez kompetentne władze na każdym forum w oparciu o określone procedury) jest refleksem ius, które inspiruje rozwój lex i odwrotnie. Prawo obowiązuje poza granicami jurysdykcji państw (res communis) w obszarach morskich i przestrzeni kosmicznej staje się konstytucyjnym elementem nowej cywilizacji (rynku i kultury), które stopniowo wywiera wpływ na prawo obowiązujące w granicach jurysdykcji państw (suwerenność i prawa suwerenne). Siła prawa przestaje gwarantować rozstrzyganie konfliktów międzynarodowych, co zmusza do stosowania prawa siły. Warunkiem sine qua non przetrwania nowej cywilizacji jest ochrona ludzkości i sprawiedliwy podział zasobów w procesie przemian.

Prezentowany artykułu powstał na tle obserwacji bieżących polskich sporów polityczno-prawnych wokół Konstytucji. Poszukując przyczyn różnic w pojawiającej się argumentacji, zwróciliśmy uwagę na zagadnienie edukacji konstytucyjnoprawnej. Postawione zadanie przedstawiliśmy w dwóch etapach. W pierwszym omówiliśmy wyróżniane w teorii społecznej modele edukacji. Punktem wyjścia uczyniliśmy model strukturalno-funkcjonalny oraz jego krytykę z perspektywy teorii konfliktowych, interpretatywnych i krytycznych. Następnie zaprezentowana została ewolucja instytucji prawno-administracyjnych w świetle konfliktu między oczekiwaniem ich otwartości na wymiar etyczny i polityczny a roszczeniem integralności i spójności. W tym celu skorzystaliśmy z propozycji Philippe Noneta i Philipa Selznicka. W drugim etapie przybliżyliśmy trzy koncepcje konstytucji i konstytucjonalizmu. Za modelowe przykłady posłużyły nam poglądy Hansa Kelsena, Carla Schmitta oraz amerykańska doktryna judicial review. Propozycje te, jak staraliśmy się wykazać, można przedstawić jako punkty oparcia dla trzech wizji edukacji konstytucyjnoprawnej. W artykule nie poprzestaliśmy tylko na prezentacji modeli edukacji i rekonstrukcji wizji edukacji konstytucyjnej. Usiłowaliśmy również, mając na uwadze doświadczenia polskiej debaty wokół Konstytucji, wykazać, że doktryna judicial review otwiera obiecującą przestrzeń dla rewaluacji nauki i praktyki (a więc i dydaktyki) konstytucyjnoprawnej.