Funkcjonowanie unii celnej wymaga od państw członkowskich stosowania jedno­litych regulacji prawa celnego dla całego obszaru gospodarczego objętego wspól­nymi zasadami obrotu towarowego z zagranicą. Stawia to istotne wyzwania dla wszystkich administracji celnych realizujących politykę celną w ramach unii celnej. Działania państw członkowskich powinny w tym zakresie umożliwiać prawidłowy rozwój gospodarczy oraz wysoki poziom ochrony interesów społecznych i gospo­darczych ugrupowania integracyjnego. Zależności te powodują konieczność koor­dynacji działań administracji regulujących obrót towarowy z zagranicą w poszcze­gólnych państwach członkowskich unii celnej. W Unii Europejskiej konieczność koordynacji działań w ramach funkcjonowania całego systemu celnego stała się podstawą gruntownej reformy regulacji prawnych określających ustrojowy, materialno­prawny i proceduralny model funkcjonowania unii celnej. Wdrażane zmiany legis­lacyjne mają na celu reformę informatyczną zapewniającą integrację rozwiązań informatycznych służących administrowaniu obrotem towarowym z zagranicą oraz powołanie nowych podmiotów administrujących mających zapewnić właściwą koordynację działań w ramach systemu celnego Unii Europejskiej.

Każde demokratyczne państwo ma swój jasno określony i uporządkowany prawnie zbiór norm i reguł, które wyznaczają zasady wewnętrznej organizacji, zarządzania i systemu organów władzy publicznej. Zasady te pod wpływem wielu okoliczności podlegają naturalnym procesom zmian. Z perspektywy większości współczesnych krajów do kluczowych zmian odnoszących się do systemu zarządzania publicznego należy przede wszystkim odrzucenie państwa jako legitymizowanego monopolu przymusu, wprowadzając szeroko rozumianą, choć nie zawsze i wszędzie obecną – decentralizację władzy. Zamysłem autora jest wskazanie w artykule wybranych oczywiście, z uwagi na szeroki zakres omawianego zagadnienia, administracyjno­prawnych aspektów obecności zarządzania publicznego w rozwoju administracji publicznej. Rozważania podjęte w tekście prowadzą do wniosku, że pomimo widocz­nych kierunków upowszechniania różnych, często bardzo uspołecznionych form zarządzania publicznego, w praktyce funkcjonowania administracji publicznej dostrzega się wielowymiarowość implementacji tego systemu.

Simplified proceedings, such as immediate coercion and direct coercion, are the subject of consideration in this study. The discussion focuses on the essence and aspects of proceedings referred to in Article 117 and 150 § 3 of the Act of 17 June 1966 on enforcement proceedings in administration. The aim of the research is to attempt to evaluate simplified proceedings as a tool in the system of protection of the most important human values.
The research mainly used the legal-dogmatic method of interpreting the content and ordering the legal structure. The analytical method was also applied, by means of which analyses were made of legal provisions concerning the basis for the appli-cation of the simplified procedures in administrative enforcement proceedings.
From the conducted research, it is clear that the primary goal of these proceed-ings is to counteract the indicated threats. The collected research material allowed confirming the thesis and presenting a de lege ferenda motion regarding the necessity to amend Article 117 of the Administrative Enforcement Act. The changes should consist in waiving the necessity to serve a reminder to the debtor before applying this procedure. The provision currently in force omits such a possibility, and the waiver itself may be the result of the need to save important values in an emergency.

Public administration undergoes constant changes in its basic forms of functioning and ongoing organisational structures. The introduced changes result from the necessity of adjusting to changes of scene and realized reforms of regime, which, next to changes in the public administration, concern the whole structure of a given state. The most important regime changes which are also connected with the structure of the public administration include changes in the territorial division of that state. The changes in this area result from social, economic and demographic changes, they are also very often dictated by a change in the legislator’s vision regarding the holistic system of managing public matters and the performance of public tasks. Nowadays, these traditional criteria are overlapped with dependencies resulting from computerisation processes that influence the application of administrative and legal regulations and the forms of the performance of public tasks.
The processes also concern the forms of contact and information flow between citizens and public entities. The management of a high level of computerisation in the area of administration processes, as observed in Estonia, allows for making the organisational structures of the state and public administration real while preserving, or even enhancing, the standards of the availability of public provisions and the performance of public tasks.

In the face of the COVID-19 pandemic, the legislator decided to increase the capacity of public administration to operate. Therefore, the provisions of the special act introduced additional tools for the voivode. As a result, a special type of voivode’s „command” was introduced into the legal system. He can now outsource activities to selected authorities and entities in his voivodeship. The paper attempts to locate this new competence in the catalog of legal forms of the voivode’s activity and an attempt to perform a systemic assessment of the compliance of this instrument with the existing models of administrative law.

The article discusses the differences and similarities between discretionary, judicial power and administrative authority. It indicates a possible recognition of the administrative and discretionary power. The author also considers possible risks in a democratic state governed by the rule of law, associated with the abuse of discretionary by administrative authority.

This paper deals with the activity of the public administration of the Czech Republic. It analyses the structure and mechanisms of the functioning of the institutions of public administration and self-government of the Czech Republic. It appeared not so long ago that responsible persons were held accountable for wrong decisions – of both technical and political nature. In some cases, these decisions were also used against responsible persons at all levels. This research is based on the analysis of the present Czech legal norms and their application in the decisions made by local administration.

As a result of a reform implemented in 2017, the National Revenue Administration was established in place of the existing tax administration, tax inspection, and the Customs Service. The tax administration was consolidated this way. Although the efficiency of collecting VAT, excise tax and fuel duty increased, there are still areas which require an analysis of the definition, statistical and legal scope, and an increase in the efficiency of enforcing compliance with both the European Union’s regulations on customs and tax and the Polish ones. The purpose of this paper is to analyse the functioning of regulations which have been applicable since 1 March 2017 and which concern customs and tax inspection of the assessment and collection of charges, which are related the import and export of goods onto the customs territory of the European Union, by the new authorities.

W administracji publicznej zachodzą pewne typowe relacje: kierownictwo, nadzór, kontrola, koordynacja i współdziałanie. Dwie ostatnie rzadko stają się przedmiotem zainteresowania nauki prawa administracyjnego. Celem artykułu jest rozpoczęcie dyskusji nad wypełnieniem tej luki. Prawne wyodrębnienie koordynacji stwarza pewne trudności. W większości przypadków koordynacja występuje bowiem łącznie z kierownictwem, nadzorem albo kontrolą. Taki rodzaj koordynacji można by określić jako koordynację funkcjonalną. Istnieje jednak także koordynacja samodzielna. Wobec szczupłości norm prawa pozytywnego dotyczących takiej koordynacji ogranicza się one przeważnie do stosowania niewładczych środków działania organu koordynującego. Administracyjnoprawny stosunek koordynacji ma charakter osobliwy. Dla jego zawiązania konieczny jest udział nie dwóch, ale co najmniej trzech podmiotów: koordynatora i dwóch podmiotów koordynowanych. Punktem wyjścia do rozważań o współdziałaniu w administracji publicznej jest propozycja wyodrębnienia zasady powszechnego współdziałania. Mogłaby mieć ona status jednej z ogólnych zasad prawa administracyjnego. W chwili obecnej prawo pozytywne nie wypowiada jej wprost. Można ją jednak wyprowadzić z rożnych norm obowiązujących, w tym rangi konstytucyjnej. Nakazuje ona, aby wszystkie podmioty sprawujące administrację publiczną współdziałały ze sobą. Zakazuje konkurencji między nimi. W artykule podjęto próbę typologii form współdziałanie, zwracając uwagę na ich różnorodność. Wiele kwestii związanych z koordynacją i współdziałaniem w administracji wymaga jeszcze naukowego oświetlenia. Kolejnym etapem powinno być ujęcie ich w ramy norm prawa pozytywnego. Mogłoby to nastąpić w przyszłej ustawie „Przepisy ogólne prawa administracyjnego”.

W artykule podjęto próbę zaprezentowania zmian legislacyjnych związanych z tzw. ustawą 2.0, tj. ustawą Prawo o szkolnictwie wyższym wraz z rozporządzeniem wykonawczym w sprawie studiów, jak i projektem tzw. aplikacji uniwersyteckiej, która aktualnie nie została jeszcze ujęta w jakiekolwiek ramy normatywne. Zmiany te mogą mieć wymierny wpływ na kształcenie prawnicze w Polsce, a co za tym idzie, także na sektor administracji publicznej w kontekście jego potrzeb. Wydaje się bowiem zasadne przyjęcie, że te dwa obszary badawcze, tj. sektor administracji publicznej i kształcenie prawnicze, są ze sobą wzajemnie powiązane jak i wzajemnie wpływające na siebie; administracja publiczna dla funkcjonowania potrzebuje bowiem kadr prawniczych, a te z kolei w wymierny sposób kształtują jej praktykę – przykładowo poprzez działalność naukową i wykładnię doktrynalną czy też sprawowanie nadzoru sądowego. Unikając przy tym odpowiedzi na pytania badawcze o charakterze generalnym, jak np. „jakie powinno być »dobre« kształcenie prawnicze?” czy też o optymalny model funkcjonalny administracji publicznej w Polsce, w tekście skupiono się w pierwszej kolejności na zarysowaniu postulatu tzw. dobrej administracji. W dalszej kolejności zaprezentowano wybrane zagadnienia z zakresu kształcenia prawniczego, które z taką administracją są związane i mogą służyć realizacji postulatu albo ją osłabiać. Zaprezentowano też założenia projektu aplikacji uniwersyteckiej oraz projekt ustawy wraz z rozporządzeniem wykonawczym. Zwrócono także uwagę na zjawisko mitologizowania kształcenia praktycznego, prezentując w tym zakresie pożądany kierunek działalności prawodawczej.