W niniejszym artykule zagadnienie resocjalizacji penitencjarnej zostało omówione z perspektywy osób zaangażowanych w ten proces. Prowadzone oddziaływania w kontekście konkretnego programu, a szerzej całego procesu, poddane zostało ocenie osadzonych – uczestników, personelu penitencjarnego oraz studentów – prowadzących. Zebrany materiał badawczy poddano analizie jakościowej. Dotychczas, opisując proces resocjalizacji penitencjarnej, koncentrowano się na wybranej grupie, unikając przedstawienia szerszej perspektywy. Celem artykułu jest ocena programu Arteterapia w resocjalizacji z perspektywy zaangażowanych w realizację stron. Prze-prowadzono badania focusowe oraz wywiady pogłębione z osadzonymi uczestniczącymi w programie, personelem więziennym oraz studentami prowadzącymi zajęcia. Uzyskane wyniki wskazują na duży potencjał programów arteterapeutycz­nych w upodmiotowieniu osadzonych i przeciwdziałaniu prizonizacji. W artykule zawarto również rekomendacje dla dalszych działań resocjalizacyjnych, uwzględniające zidentyfikowane bariery.

Przedsiębiorcy działający na rynku mogą zyskać status przedsiębiorstwa społecznego, jeśli realizują cele społeczne oraz wspierają swym działaniem osoby zagrożone wykluczeniem społecznym poprzez ich reintegrację zawodową i społeczną. Uzyskanie statusu przedsiębiorstwa społecznego pozwala na skorzystanie przez podmiot z właściwych form wsparcia finansowego na rozwój i podnoszenie konkurencyjności organizacji. Przedmiotem artykułu jest analiza istniejących rozwią­zań prawnych w zakresie pozyskania wsparcia finansowego. Analizie poddano formy wsparcia kierowane do różnych grup osób zagrożonych wykluczeniem. Z rozważań zawartych w artykule wynika, iż zaproponowane instrumenty pozostają niedopasowane do potrzeb tej grupy przedsiębiorstw. Dodatkowo w publikacji zawarto propozycje zmian prawnych, które wprowadzone pozwolą na wzmocnie-nie pozycji przedsiębiorstw społecznych na rynku.

Ustawa o ekonomii społecznej kwalifikuje spółdzielnie socjalne, rolnicze spółdziel-nie produkcyjne oraz spółdzielnie pracy, w tym spółdzielnie inwalidów i spół-dzielnie niewidomych, do katalogu zamkniętego podmiotów ekonomii społecznej. W konsekwencji spółdzielnie te mogą uzyskać status przedsiębiorstwa społecznego. Skutkuje to rozszerzeniem celu spółdzielni o reintegrację społeczną i zawodową osób zagrożonych wykluczeniem społecznym lub świadczenie usług społecznych. Realizacja tych celów następuje obok prowadzenia działalności gospodarczej przez spółdzielnię. Spółdzielnia może świadczyć usługi społeczne zarówno na rzecz członków spółdzielni jak i na rzecz innych osób. Kolejnym skutek uzyskania statusu przedsiębiorstwa społecznego polega na nadaniu działalności gospodarczej spółdzielni charakteru not for profit. Ten charakter działalności gospodarczej nie kores­ponduje jednak z celem spółdzielni pracy i rolniczych spółdzielni produkcyjnych.

W obecnych czasach dostęp do informacji jest praktycznie nieograniczony, wiedza uległa swoistej demokratyzacji, jest dostępna praktycznie dla wszystkich, którzy czują potrzebę jej pozyskania. Pracownik może w szybkim tempie pozyskać potrzebną informację i ewentualnie ją wykorzystać. Wobec tego czy dzielenie się wiedzą może być dalej atrakcyjnym sposobem przepływu wiedzy w przedsię-biorstwie? Niewątpliwie tak, wszystko zależy od tego, w jaki sposób pracodawca zarządza tą wiedzą, stymuluje i zachęca pracowników do dzielenia się wiedzą.
Niezależnie od mechanizmów, które zastosuje pracodawca, pracownik nie ma jednak obowiązku dzielenia się wiedzą, jeżeli to wykracza poza zakres pracy, na którą strony umówiły się w treści umowy o pracę. Tym samym pracownik nie może ponosić odpowiedzialności tak porządkowej jak materialnej, jeżeli wiedzą się nie dzieli z innymi pracownikami.

This ruling applies to the notion that gives rise to numerous controversies in the tax law doctrine and refers to the classification of expenses incurred for catering services during meetings with business partners at restaurants (the so-called representation costs) as tax deductible costs.

Celem artykułu jest omówienie instytucji bezpodstawnego wzbogacenia jako źródła zobowiązania, znanego już w prawie rzymskim, któremu nieobce były najistotniejsze związane z nim problemy, a także sposoby rozwiązywania tych problemów. Autorka, mając świadomość złożoności zagadnień związanych z bezpodstawnym wzbogaceniem oraz problemów, których może nastręczać stosowanie tej instytucji, skupia się na przedstawieniu pojęcia oraz cech charakterystycznych instytucji bezpodstawnego wzbogacenia jako zobowiązania. Zostały one wymienione w jednym tylko przepisie – art. 405 Kodeksu cywilnego, jednak na pozór oczywista regulacja zawiera w sobie kilka niewypowiedzianych wprost elementów, które trzeba uwzględnić przy ocenie, czy doszło do bezpodstawnego wzbogacenia. Autorka zwraca uwagę na to, że o szczególnym charakterze bezpodstawnego wzbogacenia świadczą przede wszystkim pozytywne przesłanki jego powstania. Przesłankami tymi są: uzyskanie korzyści przez jedną osobę, uzyskanie tej korzyści kosztem innej osoby, związek między wzbogaceniem a zubożeniem oraz brak podstawy prawnej wzbogacenia, przy czym należy nadmienić, że Kodeks cywilny nie stanowi nic na temat przesłanki związku. Przesłankami nie będą natomiast wiedza ani wola osoby wzbogaconej. Odpowiedzialność wzbogaconego z tego tytułu będzie w takim razie obciążała go bez względu na to, co było przyczyną uzyskania przez niego korzyści majątkowej.

Celem niniejszego artykułu jest analiza ustawy Prawo przedsiębiorców w zakresie regulacji wprowadzającej możliwość wykonywania działalności gospodarczej bez obowiązku jej uprzedniej rejestracji. Poniższe rozważania zawierają krytyczną analizę potencjalnych skutków przepisów wprowadzonych w ramach Konstytucji Biznesu, które to regulacje przewidują możliwość wykonywania działalności o wszystkich cechach działalności gospodarczej, bez konieczności uzyskania wpisu w rejestrze.

Przedmiotem pracy jest analiza pojęcia godności w naukach prawnych, w szczególności w teorii i filozofii prawa. Autor rozróżnia autonomiczną i heteronomiczną wersję pojęcia godności. Pierwszy sposób pojmowania godności zakłada, że godność, tzn. wartość ludzkiego życia, jest całkowicie niezależna od warunków społecznych, w których ludzie wiodą swoje życie. Taki sposób pojmowania godności występuje w Kantowskiej filozofii moralnej autonomii jako immanentnej cechy każdej osoby ludzkiej. Drugi sposób pojmowania godności zakłada, że wartość ludzkiego życia jest zależna od warunków społecznych, w których ludzie wiodą swoje życie. W konsekwencji przyjmuje się, że istnieją warunki społeczne w których ludzie tracą swoją godność jako przypadkową cechę istoty ludzkiej. W takim przypadku, w celu odzyskania utraconej godności ludzie powinni zmienić warunki społeczne w drodze rewolucji społecznej. Taki sposób pojmowania godności występuje w Marksowskiej filozofii alienacji. Autor zmierza do wykazania, że różny sposób pojmowania godności pociąga za sobą doniosłe konsekwencje prawne.

Ustawa o szkolnictwie wyższym i nauce z 2018 r. w poważnym stopniu ogranicza autonomię wewnętrzną w uczelni. Zarządzanie oddaje w ręce rektora i rady uczelni a pomija wydziały, które, o ile w ogóle będą powołane, zostały sprowadzone do roli podmiotów bez istotnego znaczenia. Rektor jako wyłączny kierowniczy organ uczelni i rada uczelni, reprezentująca przede wszystkim interesariuszy zewnętrznych, jako organ nadzoru nad jej gospodarką, uzyskali tak szerokie kompetencje, że w konsekwencji może to wpływać negatywnie na rozwój wielu dyscyplin naukowych, zwłaszcza z dziedziny nauk humanistycznych oraz w wielu przypadkach także społecznych.

Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej jest jednym z elementów warunkującym demokratyczne społeczeństwo. Niniejszy akt prawny daje prawo społeczeństwu zadawania pytań w celu uzyskania informacji będącej informacją publiczną w świetle art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. W artykule poruszono problematyczne kwestie, które pojawiają się w momencie złożenia wniosku o udzielenie informacji publicznej w formie elektronicznej. Kwestie te są związane z formą i treścią elektronicznego wniosku, informacją przetworzoną, sygnaturą akt sprawy jako informacji publicznej oraz dotyczą formy i sposobu odpowiedzi organu na wniosek elektroniczny, w tym również decyzji o odmowie udzielenia informacji publicznej.