This article concerns the problem associated with the nature of the institution of a petition for reconsideration of the case in view of regulation No 16 of the Administrative Procedur Code in the version before the amendment dated 3 December 2010, which entered into force on 11 April 2011. Despite the amendment, to this day the provision is the source of many disputes, which is reflected in a very non-uniform judicial practice. On the basis of this regulation can be observed, how defective constructed legal provisions affect the administration of justice and the application of the law by creating situations in which the courts take over the functions of law making. On the selected example is shown, how one decision of the Supreme Court, being the basis of decisions of courts of appeal, causes that victims defective administrative decision are charged with the responsibility for legislative errors. Knowledge of the matter, which is the subject of this publication, is extremely important for all practitioners as well as theorists of the law because of the importance of the issues, which accompany the main theme. The work is based on an analysis of the concept of finality and validity of administration decision and depth on theoretical consideration and extensive discussion of the judicial practice of administrative courts, civil courts and Constitutional Tribunal.

The theme of the article is suitable application of the provisions of the Code of Administrative Procedure in cases where a decision is issued by universities. The article discusses the case law of administrative courts and two ways of interpreting this problem. The article also the position of other authors and our own opinion of the author.

W administracji publicznej zachodzą pewne typowe relacje: kierownictwo, nadzór, kontrola, koordynacja i współdziałanie. Dwie ostatnie rzadko stają się przedmiotem zainteresowania nauki prawa administracyjnego. Celem artykułu jest rozpoczęcie dyskusji nad wypełnieniem tej luki. Prawne wyodrębnienie koordynacji stwarza pewne trudności. W większości przypadków koordynacja występuje bowiem łącznie z kierownictwem, nadzorem albo kontrolą. Taki rodzaj koordynacji można by określić jako koordynację funkcjonalną. Istnieje jednak także koordynacja samodzielna. Wobec szczupłości norm prawa pozytywnego dotyczących takiej koordynacji ogranicza się one przeważnie do stosowania niewładczych środków działania organu koordynującego. Administracyjnoprawny stosunek koordynacji ma charakter osobliwy. Dla jego zawiązania konieczny jest udział nie dwóch, ale co najmniej trzech podmiotów: koordynatora i dwóch podmiotów koordynowanych. Punktem wyjścia do rozważań o współdziałaniu w administracji publicznej jest propozycja wyodrębnienia zasady powszechnego współdziałania. Mogłaby mieć ona status jednej z ogólnych zasad prawa administracyjnego. W chwili obecnej prawo pozytywne nie wypowiada jej wprost. Można ją jednak wyprowadzić z rożnych norm obowiązujących, w tym rangi konstytucyjnej. Nakazuje ona, aby wszystkie podmioty sprawujące administrację publiczną współdziałały ze sobą. Zakazuje konkurencji między nimi. W artykule podjęto próbę typologii form współdziałanie, zwracając uwagę na ich różnorodność. Wiele kwestii związanych z koordynacją i współdziałaniem w administracji wymaga jeszcze naukowego oświetlenia. Kolejnym etapem powinno być ujęcie ich w ramy norm prawa pozytywnego. Mogłoby to nastąpić w przyszłej ustawie „Przepisy ogólne prawa administracyjnego”.