In the paper, we deal with the issue of education of lawyers in doctoral schools in
Poland. We describe the basic solutions adopted by the Constitution for Science regarding doctoral students. Based on socio-legal theory of the neutralisation of values in the law, we point out a few basic the categories of problems resulting from the regulations and the implementation of the act. They are: a vision of a doctoral candidate, a vision of a graduate, internationalization, interdisciplinarity, structure of doctoral schools and financing of doctoral education. The article is exploratory in nature, so its primary purpose is recognising and drawing attention to the problems and research questions that should be studied in further research.

The age of a human being is a common research topic in many branches. This topic is also addressed by the legal theory. Age categories also functioned in Roman law, determining the legal position of a person. In this article, the non-judicial sources which concerned the division of human life are analyzed. Consequently, it has been possible to determine that in ancient Rome, there were several theories concerning this matter. The division of life into three, four, five, six or seven stages was very popular. Each theory has different justifications and various arguments. Among those, we can distinguish medical, psychological, numerical and also military-administrative arguments.

Zastosowanie pojęcia „uczuć religijnych” w art. 196 Kodeksu karnego, penalizującego ich obrazę, może wydawać się krokiem w kierunku społecznego kompromisu, łączącego światopoglądową neutralność państwa z ochroną imaginarium religijnego przez prawo. Tym samym sformułowanie to mogłoby być zręcznym rozwiązaniem legislacyjnym służącym koncyliacji i spójności społecznej. Niniejszy artykuł ma za cel omówienie negatywnych konsekwencji sformułowania art. 196 Kodeksu karnego w kategorii „uczuć religijnych”. Skupienie się na negatywnych implikacjach obecności tej frazy w prawie służyć ma pokazaniu, iż nie spełnia ona pokładanych w niej oczekiwań: nastręcza trudności interpretacyjnych, brakuje jej cech dobrego prawa, jest daleka od realizmu psychologicznego oraz dzieli i polaryzuje społeczeństwo zamiast je spajać. Pokazuję, w jaki sposób problemy te wynikają właśnie z przyjęcia kategorii uczuć religijnych. W pierwszej części artykułu identyfikuję i omawiam konsekwencje wynikające z takiego sformułowania dla dogmatyki prawa. Druga część pracy poświęcona jest implikacjom tej frazy na gruncie teorii prawa, w kontekście postulatów jurysprudencji. Trzecia część analizuje skutki sformułowania w dyskursie publicznym i szerszej sferze społecznej, przyjmując perspektywę ekspresyjnej funkcji prawa. Tekst przynosi nowe spojrzenie na zagrożenia wnoszone do prawa przez przyjmowaną frazeologię oraz na specyfikę odwołań do emocjonalności w dyskursie prawnym, jednocześnie oferując sugestie potencjalnych rozwiązań.

The choice of the formula of justice is being made by a law enacting body. In a democratic state parliament, or a political body is the main source of formulae of justice,
out of the nature of things dominated by political discourse. Here we touch the most significant problem of enacting fair and just law: considerations on the topic of justice reveal a connection of the choice of the formula of justice with philosophy. The compromise of philosophy co-acting in the twentieth century with totalitarian systems refuted then ultimately a myth about a possibility of direct translation of philosophical categories to political categories. The political practice of a liberal democratic state rejects the idea of metaphysics, which would determine the current purposes of the politics. There is a suggestion that democracy faces philosophy in the order of thinking. In spite of such attitude, the author decides to allow for philosophical establishing of the liberal-democratic state, but also allowing for the simultaneous realizing that it is by itself justified as the most reasonable political practice of the state. The philosophy may justify democracy only accepting in turn itself as a variant of a democratic discourse, although the only one which is able to have some distance to mere assumptions of philosophy, without ceasing in this way it is being a democratic discourse. Such philosophy is actually the hermeneutics of politics.