Z początkiem 2025 r. weszła w życie największa od wielu lat nowelizacja przepisów dotyczących opodatkowania nieruchomości w Polsce. To powszechne świadczenie ma bardzo duże znaczenie praktyczne oraz fiskalne, gdyż stanowi istotną cześć dochodów własnych gmin. Regulacje prawne odnoszące się do podatku od nieruchomości od lat są źródłem sporów interpretacyjnych. Co więcej, część z nich uznano za niezgodne z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, co było w dużej mierze przyczynkiem do ich zmian. Celem opracowania jest przedstawienie tych nowych rozwiązań w kontekście ich wpływu na poprawę jakości prawa podatkowego w Polsce. W szczególności autor, dokonując krytycznej analizy nowelizacji, odniesie ją do podnoszonych w nauce koncepcji reformy opodatkowania nieruchomości w Polsce.

19 lipca 2023 r. Trybunał Konstytucyjny wydał przełomowy wyrok o sygnaturze akt SK 14/21, w którym uznał definicję legalną budowli, zawartą w art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, za niezgodną z Konstytucją. Dotychczas istniały liczne kontrowersje i niejasności w interpretacji tej definicji, co prowadziło do powstania rozbieżnych linii orzeczniczych sądów administracyjnych i sporów w doktrynie. W orzeczeniu Trybunał Konstytucyjny zdecydował, że odwoływanie się w przepisach podatkowych do przepisów prawa budowlanego jest niezgodne z zasadami określoności prawa podatkowego i poprawnej legislacji. Zasugerował również potrzebę dokonania zmiany definicji budynku.
W artykule przeanalizowane zostały najważniejsze praktyczne problemy, które występowały w ramach stosowania definicji budowli w dotychczasowym brzmie-niu, a także omówiono kluczowe orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego oraz sądów administracyjnych w tym zakresie. Przedstawiona została także ocena wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19 lipca 2023 r. o sygnaturze akt SK 14/21. Na końcu autor proponuje możliwe rozwiązania legislacyjne, które mogłyby być podstawą do stworzenia nowej definicji budowli – formułując tym samym postulaty le lege ferenda.

The objective of this study is to discuss the principles of the lump-sum personal income tax applied in Poland in the years 1950–1997. The analysis of the aforesaid historical legal constructs could, to a certain extent, constitute a benchmark for legislators and reformists of the current Polish personal income tax and, in practice, appear (at least for certain groups of taxpayers) to be an attractive and alternative form of income burden.

The article aims to cover the issue of foreign entities having a “fixed establishment” in a given country. A phenomenon discussed at length in recent months, but one that entities conducting digital business seem to have not really explored in great detail in the context of determination of the principles of taxation of VAT transactions. In this article, we will attempt to analyse the definition of FE on the basis of both binding legal regulations and the existing Polish and EU judicial decisions. At the same time, we will try to answer the question about the impact of the practice of tax authorities pursued in the area of interpretation of the conditions for a FE to be established on the stability of tax settlements of taxpayers operating in the digital industry. In addition to that, the authors will also try to arrive at a balance among the current views on FE, which depict Poland from the tax administration perspective as a country with highly unstable tax practices, detached from logical arguments and unaware of the nature of business.