Abstract

Autor omawia w artykule problem określenia pozycji głosujących w zgromadzeniu podejmującym wspólną decyzję. Ma to szczególne znaczenie, gdy przyjęte procedury decyzyjne uniemożliwiają prosty sposób opisu mechanizmów decyzyjnych podczas głosowań. Tak stało się przy projektowaniu sposobu podejmowania decyzji przez Radę Unii Europejskiej. Konkurują ze sobą dwa skomplikowane systemy głosowania, zaś dotychczasowa publiczna debata na ich temat razi niekompetencją dyskutantów. Autor, posługując się indeksami siły, charakteryzuje obie propozycje wraz z konsekwencjami przyjęcia każdej z nich. Omawia dotychczasowe, nieudane sposoby osiągnięcia kompromisu. Przedstawia również swoją propozycję. teorii decyzji zakłada się indywidualny stosunek decydenta do ryzyka. Chciałoby się zatem umieć określać (mierzyć) ten stosunek. Jednakże pomiar stosunku jednostki do ryzyka, dokonywany za pomocą różnych technik, okazuje się niezgodny. Pojawia się dalsze pytanie, czy stosunek do ryzyka u tej samej osoby jest taki sam, czy różny w rozmaitych sferach życia. Prezentowane badanie pokazuje, że stosunek ten jest zróżnicowany. Okazało się także, że skłonność do ryzyka, w zależności od dziedziny, różni takie grupy społeczno-demograficzne jak: grupy dochodowe, narodowe czy mężczyzn i kobiety.

Keywords