Abstrakt

Cel: Prezydenci miast wybierani w wyborach bezpośrednich, chcąc dokonywać swojej reelekcji, powinni zabiegać o sympatię lokalnych i centralnych ugrupowań politycznych i o przychylność mieszkańców, którymi przyszło im zarządzać. Każdy z nich, decydując się na kierowanie sprawami miasta, podejmuje decyzję o udziale w sprawowaniu władzy, a zatem musi zakładać udział w wyborach. W państwie demokratycznym realny wpływ na wynik wyborów posiadają ugrupowania polityczne biorące w nich udział, przede wszystkim – partie polityczne i tzw. komitety wyborcze wyborców (KWW). Można zatem postawić tezę, że w modelowym przypadku każdy kandydat wygrywający wybory prezydenckie w mieście będzie stosował „strategię wiecznego prezydenta”. Warto zastanowić się zatem, czy strategia taka może być efektywna oraz czy jej skuteczność zależy od typu komitetu wyborczego.

Metodologia: Artykuł został przygotowany na podstawie badań porównawczych wyników wyborczych prezydentów 21 miast w latach 2002–2010. Analiza została ograniczona do miast powyżej 200 tys. mieszkańców lub mających status wojewódzki.

Wnioski: Analiza pokazała, że strategia „wiecznego prezydenta” jest najlepiej stosowana w Gdyni – prezydent Wojciech Szczurek jest niekwestionowanym liderem miasta. Można także zauważyć, że strategia ta posiada większą efektywność w miastach, w których silniejszą pozycję posiadają KWW.

Oryginalność: Wartością artykułu są wnioski oparte na wyliczeniach wskaźnika rywalizacji wyborczej dokonanych przez autora w odniesieniu do wyborów w miastach, w których trzykrotnie wybierano tę samą osobę na prezydenta.

Słowa kluczowe